Pod koniec XVIII wieku Radom był miastem zaniedbanym. Dawne mury obronne znalazły się w ruinie. Domy mieszczańskie, budynki miejskie i kościelne w stanie mocno zdewastowanym wymagały pilnych remontów. Drogi były bagniste i trudne do przebycia. Fosy oraz sieć kanałów odwadniających nie spełniały swych funkcji. Tereny położone w do linie rzeki Mlecznej oraz na południe od Przedmieścia Lubelskiego były często zalewane. W związku z tym istniała pilna potrzeba osuszenia i uporządkowania miasta.

W maju 1822 r. zatwierdzono plan regulacyjny dotyczący uporządkowania i rozbudowy Radomia. Jednym z celów projektu było wyznaczenie nowych dzielnic pod zabudowę rozwijającego się miasta, wykraczającego już wówczas poza granice średniowiecznego centrum. Wzdłuż ul. Lubelskiej (dzisiejszej ul. Żeromskiego) oraz kilku ulic poprzecznych została wytyczona reprezentacyjna dzielnica Radomia. Na jej wschodnim skraju zlokalizowano przyszłą siedzibę władz wojewódzkich, co miało podnieść atrakcyjność tych terenów. Uporządkowana została sieć uliczna. Wszystkie drogi prowadzące do miasta zostały wyprostowane i wybrukowane, a na ich krańcach zlokalizowano stajnie wojskowe, szpital i ogród spacerowy. Radom stopniowo stawał się reprezentacyjną stolicą województwa.