Kościół Św. Św. Piotra i Pawła to kościół nie tylko pojezuicki, ale również pobenedyktyński. Jego budowę ukończono w roku 1570, a już 13 lat później został rozbudowany. W wyniku pożaru z 1646 r., doznał takich zniszczeń, że rozpoczęto budowę nowej, trójnawowej świątyni. Konsekrowano ją dopiero w 1718 roku.

W drugiej połowie XIX wieku, a dokładnie w roku 1875, podczas pożaru miasta, spłonęło całe jego wyposażenie, a na domiar złego runęło sklepienie. Tuż po pożarze rozpoczęto odbudowę, która trwała pięć lat. Warto tu wspomnieć, iż przed rokiem 1875, w wyglądzie wewnętrznym kościoła wyróżniały się: barokowy ołtarz główny oraz 10 ołtarzy bocznych i kilkadziesiąt obrazów na ścianach.

Swoją hekatombę świątynia przeżyła także podczas II wojny światowej, kiedy to została najpierw spalona, a potem zburzona przez Niemców.

Obecnie jest to duża barokowa budowla o trzech nawach. Na przedłużeniu naw bocznych znajdują się kaplice z późnobarokowymi ołtarzami. W ołtarzu głównym obraz pędzla Wojciecha Gersona. Przy kościele umiejscowiona jest późnogotycka zakrystia z XVI w., od której dawniej szedł mur do baszty obronnej, której ruiny znajdują się w pobliżu zakrystii. Budynek poklasztorny pochodzi z pierwszej połowy XVIII w., w XIX w. dokonano jego rozbudowy.