Płock i Warszawa to jedyne miasta w Polsce, w których zachowały się rogatki miejskie. W Płocku jest ich trzy pary: Dobrzyńskie (ul. Kazimierza Wielkiego róg Topolowej), Płońskie (ul. Kilińskiego) i Warszawskie (ul. Wyszogrodzka). Wszystkie płockie budynki rogatkowe są murowane i składają się z dwóch budynków wzniesionych ok. 1825 r. w stylu klasycystycznym wg projektów Jakuba Kubickiego (1758-1833). Architekt ten znany jest jako budowniczy wielu rezydencji magnackich i obiektów użyteczności publicznej w Polsce.

Architektura rogatek Warszawskich (zwanych też Wyszogrodzkimi) i Dobrzyńskich wykazuje zresztą podobieństwo do wybudowanych w Warszawie zarówno Grochowskich, jak i Mokotowskich. Rogatki Warszawskie zbudowane są w kształcie prostokąta z czterokolumnowym jońskim portykiem w zwieńczonej attyką fasadzie. Rogatki Dobrzyńskie składają się z dwóch pięknych, klasycystycznych rotund o stożkowych dachach z wklęsłą tylną ścianą. Jej ściany ozdobione są pilastrami, a wejście zaakcentowane jest portykiem kolumnowym.

Rogatki Płońskie przez wiele lat znajdowały się na terenie zajętym przez jednostkę wojskową. Dostęp do nich jest od lat 90. ubiegłego wieku. Ich budowa odbiega od rogatek zarówno Dobrzyńskich, jak i Warszawskich. Składają się z dwóch pawilonów, przy czym jeden z nich wybudowany został na planie prostokąta, drugi zaś na planie kwadratu. Obie pokryte są czterospadowym dachem i posiadają portyki wejściowe z kolumnami w stylu doryckim (prostym, monumentalnym). Większa (południowa) posiada osiem kolumn, mniejsza (północna) – cztery kolumny.

Do lat 60. ubiegłego stulecia istniały jeszcze czwarte rogatki, a mianowicie Bielskie. Zostały jednak w tychże latach 60. rozebrane.