Wzrok spacerujących po płockiej starówce przyciągają smukłe wieże kościoła stojącego przy ul. Kazimierza Wielkiego, kilkaset metrów w dół Wisły od rynku. Świątynia, wzniesiona tuż przed I wojną światową w stylu neogotyku angielskiego, jest katedrą Kościoła Starokatolickiego Mariawitów. Sąsiaduje z nią potężny budynek klasztorny. Płock jest głównym ośrodkiem tego liczącego nieco ponad 20 tys. wyznawców Kościoła.
Jego historia rozpoczęła się w 1893 r., kiedy to z inicjatywy Felicji Kozłowskiej, wspieranej przez kapucyna ojca Honorata Koźmińskiego, powstały pierwsze zgromadzenia zakonne mariawitów i mariawitek. Ich celem był kult Matki Bożej Nieustającej Pomocy oraz praca na rzecz potrzebujących. Tkwiąc korzeniami w Kościele rzymskokatolickim, wystąpili zeń, aby móc wprowadzić postulowane przez siebie reformy.
Mariawici odrzucają dogmat o nieomylności papieża i nie przestrzegają celibatu księży. Na długo przed Kościołem rzymskokatolickim wprowadzili nabożeństwa w języku polskim. Od 1935 r. istnieją dwa odłamy mariawickie: Starokatolicki Kościół Mariawitów z siedzibą w Płocku i Katolicki Kościół Mariawitów mający siedzibę w pobliskim Felicjanowie. W podziemiach płockiej katedry pochowana jest założycielka zgromadzenia, czczona przez wiernych jako "Mateczka".