Kamienica Walbachowska (zwana też Gizińską ) zlokalizowana jest na Rynku Starego Miasta pod nr 1. W 1465 roku pierwszymi właścicielami posesji oraz budynku była rodzina Wantropków. W 1507 roku Andrzej Wantropczyc Gasztołd odstąpił kamienicę Jankowi Litwanowi, następnym właścicielem od 1519 roku został kuśnierz Franciszek Łyszcz, a od 1522 roku krawiec Maciej Pas, z kolei w latach 1546-53 należała ona do Jakuba Krzywopatrz, natomiast w latach 1553-99 do kupca i prefekta żup ruskich Melchiora Walbacha, który ją przekształcił i rozbudował. Wzniesiona została nowa ściana frontowa, wykonano sklepienia piwnic, przebudowano przyziemie, gdzie wydzielono sklep. W roku 1599 została przejęta przez norymberskich wierzycieli Walbacha. W 1607 roku spłonęła, zaś w 1609 odbudowali ją nowi właściciele Gizowie, którzy nadali jej układ trzytraktowy. W XVIII wieku należała do rodziny Andrychowiczów, którzy w latach 1702-07 dokonali gruntownej przebudowy. Pod koniec XVII wieku właścicielem kamienicy został Paweł Antoszewski, następnie przeszła ona na własność Voglów, a w latach 1852-1913 przejęła ją rodzina Gołembiowskich. Ostatnimi właścicielami kamienicy była rodzina Nowców. Zniszczona została w 1944 roku, natomiast odbudowana w latach 1951-53 według projektu Mieczysława Kuzmy i Józefa Chodaczka. Odtworzono fasadę trzyosiową. Na najwyższej kondygnacji znajduje dekoracja sgraffitowa o elementach marynistycznych, która została wykonana w 1953 roku przez Bohdana Urbanowicza oraz Helenę i Lecha Grześkiewiczów.