Kapliczki są nieodzownym elementem polskiego krajobrazu. Często stojące samotnie wśród pól, lasów, przy drogach, te zadbane i zapomniane, każda z własną, inną intencją, historią. Zazwyczaj były one wotum dziękczynnym, miały odstraszać złe moce lub upamiętniać jakieś wydarzenia. Były również używane jako znaki topograficzne. Do dziś często można usłyszeć np.: ...za kapliczką skręćcie w prawo...

Do ich budowy używano różnorodnych materiałów: cegły, drewna. Przybierały różne formy: od potężnych, bogato zdobionych - po małe, zbite z kilku deseczek. Ustawiano je na cokołach, kłodach lub po prostu zawieszano na drzewach. Jakie by one nie były są zawsze symbolami tradycji chrześcijańskiej. Przy ul. Teodorowicza (róg z ul. Starogardzką) znajduje się kapliczka z figurą Matki Bożej Niepokalanej. Została wzniesiona "... jako votum dziękczynne i błagalne... " przez małżeństwo Paturaj.