Powsin, dzisiejsze osiedle w dzielnicy Wilanów, to stara wieś o średniowiecznym rodowodzie. Pierwsze pisane wzmianki o osadzie położonej w tym miejscu pochodzą z XIII w. Wówczas to należała ona do starosty łęczyckiego Boguszy Miecławica. Pod koniec XIV w. wieś przejęła rodzina kasztelana wiskiego Mikołaja Ciołka, która z czasem przyjęła nazwisko Powsińscy. Powsińscy pozostawali właścicielami wsi do 1677 r. Po nich właścicielem dóbr został król Jan III Sobieski, który włączył je do posiadanego majątku wilanowskiego.

Rodzinie Ciołków-Powsińskich wieś zawdzięczała posiadanie własnego kościoła. Ufundowała go w 1398 r. Elżbieta Ciołkowa wraz z synami. Ówczesna świątynia była budowlą drewnianą, która istniała do początków XVIII w. Kiedy na początku drugiego dziesięciolecia tego wieku właścicielką Powsina została Elżbieta Helena Sieniawska, jedną z jej pierwszych inwestycji była budowa murowanego kościoła w miejscu starej świątyni. Nowy obiekt ukończony w 1725 r. został zaprojektowany przez architekta Józefa Fontanę.

Barokowy kościół był budowlą jednonawową, która służyła wiernym do 1889 r. Wówczas to dokonano jego rozbudowy z inicjatywy hrabiny Aleksandry Potockiej. Kościół powiększono wówczas o dwie nawy boczne i kruchtę. Wzniesiono Sanktuarium Matki Bożej Tęskniącej, a także dwie wieże. W tej postaci świątynia przetrwała do 1921 r. W roku tym rozpoczęto kolejną jej przebudowę, której wykonawcą i projektantem był architekt Józef Pius Dziekoński. Kościół powiększono, przedłużając wszystkie nawy. Rozebrano po 32 latach obie wieże, w zamian wznosząc nową, stojącą niezależnie dzwonnicę.

Kościół św. Elżbiety, stanowiący główny element centrum Powsina, wpisany został do rejestru zabytków w 1965 r. Od przebudowy w 1921 r. istnieje do dziś w niezmienionej formie. Kościół powsiński jest Sanktuarium Matki Bożej Tęskniącej. XVII-wieczny obraz Matki Bożej znajdujący się tutaj został ozdobiony koroną papieską w 1998 r. Koronacji dokonał Prymas Polski kard. Józef Glemp z okazji 600-lecia istnienia kościoła.