Pierwsze wzmianki o wsi Rybno pochodzą z 1368 r. w dokumencie, który został wydany przez księcia Ziemowita III w Sochaczewie dotyczącego o konieczności płacenia dziesięciny. Pierwszym znanym właścicielem wsi była rodzina, która tytułowała się herbem Radwan i Sulima, a następnie przybrała nazwisko Rybińskich. Jednym z przedstawicieli rodziny był Gotard Rybenio gente Radvanio, kasztelan sochaczewski, który był posądzony o otrucie książąt mazowieckich, braci Ziemowita VI i Władysława II na początku 1462 r. Z Rybna wywodził się Paweł Klemens Rybiński, który w 1404 r. został pierwszym proboszczem parafii Świętego Ducha w Łowiczu.

W 1672 roku Rybno przeszło w ręce rodziny Zabłockich herbu Łada, następnie pod koniec XVIII właścicielem był Antoni Łęczyński. Dobra kolejno przeszły na własność nieznanej bliżej Józefy Łączyńskiej, która wyszła za mąż za Stanisława Zabłockiego, cześnika gostynińskiego, który to osadził w swych dobrach kolonistów niemieckich. Następnym dziedzicem był syn Cyprian Łada Zabłocki, który zaczął gospodarować majątkiem w 1830 r. od dnia swego ślubu, który został zawarty w Brukseli z Belgijką Matyldą de Proft.

Jedną z ciekawostek związanych z w małą miejscowością jest słynne powiedzenie „wyszedł jak Zabłocki na mydle”, które dotyczy ówczesnego właściciela, słynącego z nieudanego interesu. Kolejnym właścicielem majątku ziemskiego został Karol Zabłocki, syn Cypriana i Matyldy. W tym okresie gruntownie został odrestaurowany. Karol Zabłocki założył nowoczesny browar i wytwórnię wódek. Następnie Rybno przechodzi w ręce córki Izabeli i zięcia Józefa Koczorowskiego.

Dwukondygnacyjny murowany pałac został wybudowany na planie prostokąta, o regularnej bryle w stylu klasycystycznym. Posiada ryzalit, który jest umieszczony centralnie, rozczłonkowany lizenami oraz dekorowany boniowaniem pasowym. Ryzalit został poprzedzony czterokolumnowym portykiem toskańskim, który wspiera taras na wysokości piętra. Taras został otoczony balustradą z żeliwa. Pałac otoczony został parkiem krajobrazowym, ze sztucznym stawem i szpalerami grabowymi.

W czasie wojny służył jako schronienie dla rodziny Kaczorowskich i miejscowej ludności. Po wkroczeniu wojsk radzieckich został zdewastowany. W latach 60 – tych został przejęty przez Państwowe Muzeum Archeologiczne, gdzie obecnie stanowi Ośrodek Magazynowo-Studyjny dla ogromnych zbiorów zabytków i domu pracy twórczej dla archeologów.