Budynek o numerze 40 w pierzei Dekerta Rynku Staromiejskiego to kamienica Gagatkiewicza, nazywana również Teofilowską, Adamowską, Kotlarzewską, Klemensowską, Montelupich lub Majnowską. Stanowi część kompleksu kamienic tworzących Muzeum Historyczne Miasta Warszawy.
Pierwsza kamienica zbudowana została około 1506 r. prawdopodobnie przez złotnika o imieniu Teofil, który był właścicielem przyrynkowej działki w latach 1494-1514. Dom nazywano wówczas od imienia twórcy kamienicą Teofilowską. Budynek przebudował i rozbudował w pierwszej połowie XVI w. zięć Teofila, kotlarz Jakub Adamowski, który sprzedał go w 1566 r. rodzinie Sobolów. Ci z kolei odsprzedali nieruchomość w 1574 r. aptekarzowi królewskiemu Klemensowi z Radziwia. Zarówno Sobolowie, jak i aptekarz Klemens w czasie swojego władania domem poddawali go modernizacjom. Trzykondygnacyjną, gotycką kamienicę odziedziczył w 1621 r. syn Klemensa z Radziwia, warszawski lekarz i burmistrz Jan. W połowie XVI w. kamienicę nabył poczmistrz królewski Karol Montelupi. Za tego właściciela powstała druga kondygnacja piwnic przebiegająca pod budynkami 40 i 42. Montelupi przebudował również część nadziemną, nadając wnętrzu trzytraktowy układ. Kamienica za jego czasów liczyła trzy kondygnacje i posiadała mieszkalne poddasze. Na przestrzeni XVIII w. kolejnymi właścicielami bydynku byli bankier Piotr Riaucourt, włoski kupiec Franciszek Maynoni oraz wojewoda poznański Antoni Barnaba Jabłonowski.
Najważniejsza dla ostatecznego wyglądu kamienicy była przebudowa wykonana w czasie, gdy jej właścicielem był doktor medycyny Walenty Gagatkiewicz (1792-1813). Wymieniono wówczas sklepienia parteru. Główny budynek z tylną oficyną mieszczącą kuchnię połączył ganek. Na zapleczu istniała również stajnia. W XIX w. swoją drukarnię miał tutaj drukarz i księgarz Jan Bogumił Ragoczy. Podczas remontu w 1928 r. elewację ozdobiły nowe polichromie, których autorem był Tadeusz Gronowski.
Po zniszczeniach czasu wojny kamienica odbudowana została z zachowaniem przedwojennego wyglądu według projektu Stanisława Żaryna i Józefa Zencikiewicza. Zrezygnowano z odbudowy tylnych oficyn. Obecna dekoracja malarska elewacji z emblematem medycyny, pultami oraz motywami kwiatowymi i zwierzęcymi wykonana została przez Jana Zamoyskiego.