Kamienica Biskupów Poznańskich położona jest przy ulicy Jezuickiej 6 i nazywana jest inaczej kamienicą Ludwikowską.

Pierwszą gotycką kamienicę wzniósł tutaj kupiec Andrzej Edlinger w pierwszej połowie XV w. Dom ten w drugiej połowie tego wieku okresowo użytkowali książęta mazowieccy. Budynek podlegał przebudowom w okresie, gdy jej właścicielami byli Burchard Sulmeister (1463-99) i Ludwik Rechmeister (1499-1547). Ten ostatni po pożarze domu w 1547 r. sprzedał go biskupowi poznańskiemu Benedyktowi Izdbieńskiemu. Przebudowany w drugiej połowie XVI w. w późnogotyckim stylu budynek stał się siedzibą biskupów poznańskich zarządzających parafią warszawską. Po pożarze w 1607 r. rezydencję odbudował ówczesny biskup poznański Andrzej Opaliński.

Rezydencja składała się z frontowego budynku głównego i dwóch oficyn bocznych sięgających ulicy Brzozowej. Mieściły się w nich pomieszczenia gospodarcze, takie jak stajnie, wozownie i kuchnie.

Po utworzeniu biskupstwa warszawskiego w 1798 r. kamienica przejęta została przez kapitułę katedralną. W okresie 1867-1916 odebrana kościołowi przez władze świeckie była kolejno siedzibą Urzędu Poborowego i Szkoły Realnej. Do kapituły wróciła w 1916 r.

Zniszczoną w 1944 r. kamienicę odbudowano w latach 1954-1955 według projektu Stanisława Żaryna opartego na XIX-wiecznym wyglądzie budynku. Zrekonstruowane zostały piwnice i parter, pozostałe kondygnacje otrzymały nowy układ; zrezygnowano z odbudowy oficyn.