Pierwszy zjazd gnieźnieński odbył się w marcu 1000 r., kiedy do Gniezna przybył cesarz Otton III pielgrzymujący do grobu św. Wojciecha. Doszło wówczas do znaczących gestów: cesarz nazwał podejmującego go księcia Bolesława swoim przyjacielem i włożył na jego głowę diadem, postanowiono też powołać arcybiskupstwo w Gnieźnie, któremu podporządkowano stolice biskupie w Kołobrzegu, Krakowie i Wrocławiu. Wydarzenie to uznawane jest za jeden z ważniejszych etapów tworzenia państwowości polskiej.

Drugi zjazd odbył się w czerwcu 1997 r. W tysiąc lat po śmierci św. Wojciecha do Gniezna przyjechał papież Jan Paweł II. W wygłoszonej homilii zwrócił uwagę na to, że głoszone przez świętego idee współpracy narodów europejskich mimo upływu setek lat są nadal żywe. Z papieżem spotkali się wówczas prezydenci Czech, Litwy, Niemiec, Polski, Słowacji, Ukrainy i Węgier.

W tysiąclecie wizyty cesarza Ottona do Gniezna znów przyjechali i rozmawiali ze sobą przywódcy państw środkowoeuropejskich - w marcu prezydenci Litwy, Niemiec, Polski, Słowacji i Węgier, a w kwietniu premierzy państw grupy wyszehradzkiej (Czech, Niemiec, Polski, Słowacji i Węgier). Uroczystości nazwano trzecim zjazdem gnieźnieńskim. W mieście pozostały po nim symboliczne pamiątki: Dolina Pojednania (między Rynkiem a kościołem św. Jana) oraz pięć dębów posadzonych przez premierów wspomnianych państw.