Historia Siedlisk sięga pierwszej połowy XIV w. Od 1353 r były własnością zasłużonych dla Królestwa Polskiego rycerzy ruskich – protoplastów znaczącego w historii polskiego państwa rodu Gorayskich herbu Korczak. Od XV w. Siedliska wielokrotnie zmieniały właścicieli, były też dzielone na różnej wielkości posiadłości. Należały m.in. do benedyktynów z podkrakowskiego Tyńca oraz rodów Oświęcimskich, Kowaliowskich, Rzuchowskich, Trzecieskich i Stojowskch.

Budowniczym okazałego, murowanego starego dworu był Nikodem Jordan Stojowski, przedsiębiorczy szlachcic, który w krótkim czasie dorobił się ogromnego majątku awansując do klasy magnackiej. Stary dwór powstał w 1763 r. a wraz z nim budynki gospodarcze, mieszkania dla służby oraz park dworski.

W 1804 r. Siedliska jako wiano Apolonii Stojowskiej stały się własnością ubogiego szlachcica Stanisława Bogusza. Małżeństwo arystokratki z ubogim szlachcicem było mezaliansem, na który nie zgadzał się Nikodem Stojowski i mogło dojść do niego dopiero po jego śmierci. Na początku XIX w. został wybudowany nowy dwór w stylu eklektycznym. Bogusze władali Siedliskami do rabacji chłopskiej w 1846 r. kiedy to większość męskiej części rodziny została wymordowana przez chłopów kierowanych przez Jakuba Szelę, a dwór został splądrowany.

Po rabacji Siedliska przeszły w ręce Gorayskich, a na początku XX w. Lewickich. Obecnie wszystkie dworskie budynki znajdują się w prywatnych rękach i są w stanie zupełnej ruiny. Zachowała się jedynie część ścian. Cały zespół dworski obejmujący ruiny starego i nowego dworu, ruiny stajni oraz park dworski od 1978 r. wpisany jest do rejestru zabytków.