Niewielka Byczyna leżąca dziś na terenie powiatu kluczborskiego ma swoją długą historię sięgającą czasów Mieszka I. Prawdopodobnie była wówczas siedzibą sufraganii biskupiej do czasu jej przeniesienia do Wrocławia. Nieznana jest data nadania praw miejskich osadzie noszącej nazwę Byscina (Biczin). Umownie przyjmuje się, że miało to miejsce w roku 1268. W XIV wieku założenie urbanistyczne otoczyły mury miejskie. Średniowieczny układ placów i ulic pozostał czytelny do czasów obecnych. Zabudowa starówki była wielokrotnie niszczona przez pożary i walki o miasto. Obecny zespół budynków powchodzi głównie z XVIII, XIX i początków XX wieku. Najstarszymi obiektami miasta są mury miejskie z XV/XVI wieku, ewangelicko-augsburski kościół św. Mikołaja z końca XIV wieku oraz ratusz z XV/XVI wieku.
Pierwotny kościół św. Mikołaja, prawdopodobnie drewniany, powstał w XIII wieku jako świątynia parafii katolickiej. Najstarsze wspominki o nim pochodzą z dokumentu z 1283 r. Pod koniec XIV wieku nietrwałą budowlę zastąpił murowany, gotycki obiekt. W XVI wieku, po przejściu większości mieszkańców na luteranizm świątynia przejęta została przez ewangelików. Kościół św. Mikołaja poddano przebudowom w latach 1790-1791 i 1886-1888 r. Podczas tej ostatniej budowlę regotyzowano, a jej wnętrzu nadano neogotycki wystrój. Dziś jest to trójnawowy obiekt z wieżą na rzucie kwadratu wzniesiony z cegły na kamiennych fundamentach. Z dawnego wyposażenia pozostały niektóre elementy, w tym XV-wieczny krucyfiks. W kryptach kościoła spoczywają książę Maksymilian von Württemberg, członkowie rodziny Frankenberg oraz pastor Albert Opala (Opollius). Kościół św. Mikołaja był do 1945 r. zborem dość licznej byczyńskiej gminy ewangelickiej. Po wysiedleniu niemieckich mieszkańców i pozostaniu niewielkiej grupy wiernych świątynia jest dziś kościołem filialnym parafii ewangelicko-augsburskiej w Wołczynie.
Kościół św. Mikołaja jest od kwietnia 1964 r. prawnie chronionym zabytkiem wpisanym do rejestru zabytków Narodowego Instytutu Dziedzictwa.