Niewielka Byczyna leżąca dziś na terenie powiatu kluczborskiego ma swoją długą historię sięgającą czasów Mieszka I. Prawdopodobnie była wówczas siedzibą sufraganii biskupiej do czasu jej przeniesienia do Wrocławia. Nieznana jest data nadania praw miejskich osadzie noszącej nazwę Byscina (Biczin). Umownie przyjmuje się, że miało to miejsce w roku 1268.

W XIV wieku założenie urbanistyczne otoczyły mury miejskie. Średniowieczny układ placów i ulic pozostał czytelny do czasów obecnych. Zabudowa starówki była wielokrotnie niszczona przez pożary i walki o miasto. Obecny zespół budynków pochodzi głównie z XVIII, XIX i początków XX wieku. Najstarszymi obiektami miasta są mury miejskie z XV/XVI wieku, ewangelicko-augsburski kościół św. Mikołaja z końca XIV wieku oraz ratusz z XV/XVI wieku.

Na terenie średniowiecznego założenia znajduje się także katolicki kościół Świętej Trójcy pochodzący z XVIII wieku. Parafia katolicka w Byczynie ma tak długa historię jak miasto. Pierwotnie jej centrum stanowił drewniany kościół św. Mikołaja istniejący już w XIII wieku. Pierwsze dokumenty wspominające o nim pochodzą z 1283 r. W końcowych latach XIV wieku wzniesiono na jego miejscu gotycką świątynię, która uległa uszkodzeniom w czasie wojen husyckich. Odbudowana służyła katolikom do 1560 r., gdy większość mieszkańców przeszła na luteranizm.

Kościół, który stał się ewangelickim zborem wrócił na krótko w latach 1694-1709 do katolików. Po sporach między wyznawcami wypłacono parafii katolickiej odszkodowanie, które pozwoliło na budowę nowej świątyni. Spłonęła ona w czasie pożaru miasta w 1754 r. Kościół odbudowano w barokowej formie z inicjatywy ówczesnego proboszcza Walentego Latuska i poświęcono w 1767 r.

Następni proboszczowie prowadzili przebudowy budowli i doposażanie wnętrza. W 1891 r. przeprowadzono kompleksowy remont, który nadał kościołowi dzisiejszą formę. Kościół parafialny Świętej Trójcy jest od października 1951 r. prawnie chronionym zabytkiem wpisanym do rejestru zabytków Narodowego Instytutu Dziedzictwa.