Najprawdopodobniej w krótkim czasie po lokacji (ok. 1238 r.) Inowrocław został obwiedziony fortyfikacjami drewniano-ziemnymi. Zapewne w XIV w. (przed 1320 r.) zostały one zastąpione murami obronnymi. Po zdobyciu Inowrocławia przez Krzyżaków w 1430 r. nastąpiły prace modernizacyjne fortyfikacji miejskich. W wieku XVII miały miejsce ostatnie prace remontowe obwarowań. Po zniszczeniu miasta przez Szwedów w 1656 r. fortyfikacje nie były już utrzymywane – mury i baszy były zawalone, wały rozjeżdżone a fosy zasypane.

Rozbiórkę obwałowań rozpoczęto pod koniec XVIII w. i kontynuowano do 3. ćwierci XIX w. Mury obronne w Inowrocławiu miały ok. 1600 m długości i były zbudowane z cegły na kamiennym fundamencie. Wraz z murami wzniesiono 13 baszt, które występowały w odstępach 60-100 m. Miasto miało trzy bramy: od północy Bydgoską, od wschodu Toruńską (zwaną również Gniewkowską lub Warszawską) i od południa Poznańską (Strzeleńską). Z zewnątrz obronę wzmacniały fosa i najprawdopodobniej wał (w wyniku późniejszych modernizacji dwa wały i dwie fosy).

Do naszych czasów zachowały się dwa fragmenty murów: przy szkole muzycznej (ul. Jana Kilińskiego 16) oraz w podwórzu posesji przy ul. Poznańskiej 4.