Białoskórnicy wytwarzali cienkie, delikatne skóry na rękawiczki i odzież. Tym wyrobem trudnili się wrocławscy rzemieślnicy od XIII wieku. W tej części Wrocławia znajdowały się ich wytwórnie, domy i cmentarz. Śladem dawnej przeszłości jest ulica Białoskórnicza. Pierwszy cech powstał w roku 1420. Cmentarna kaplica spłonęła w początku XV wieku. W jej miejscu wybudowany został z cegły, gotycki kościół p.w. św. Barbary.

Świątynia trójnawowa, dwuwieżowa pełniła funkcję filialnego kościoła św. Elżbiety. Podczas budowy wieży południowej, nie wybudowano jej ponad wysokość świątyni. Prawdopodobnie decyzja taka zapadła, ponieważ świątynia zlokalizowana była w pobliżu arsenału, bramy Mikołajskiej i murów obronnych miasta. W XVI wieku kościół przekazano ewangelikom .

II wojna spowodowała zniszczenia świątyni w 70%. Odbudowany w latach 60 – tych XX wieku kościół został przekazany Polskiemu Autokefalicznemu Kościołowi Prawosławnemu i od tego czasu jest katedrą p.w. Narodzenia Przenajświętszej Bogarodzicy. Z uwagi na gotycki styl w jakim wybudowany jest kościół, nie posiada on typowych dla cerkwi złoconych kopuł.

Wewnątrz świątyni znajdują się dwa ikonostasy – przed głównym ołtarzem (współczesny) autorstwa Jerzego Nowosielskiego i Adama Stalony – Dobrzańskiego. Przed bocznym ołtarzem drugi ikonostas pochodzący z Sosnowca, z rozebranej tam cerkwi św. Mikołaja.