Złoty wiek Rzeczypospolitej, przypadający na XVI stulecie, przyniósł rozkwit architektury renesansowej. Magnateria wznosiła w tym czasie wspaniałe zamki, a bogatsza szlachta stawiała murowane dwory obronne. Były to budowle na planie prostokąta, z niewielkimi oknami i narożnymi alkierzami umożliwiającymi skuteczną obronę. Ich główną dekorację stanowiły fantazyjne attyki. U schyłku tej epoki zaczęły powstawać dwory już bez cech obronnych, ale z solidnymi fortyfikacjami bastionowymi. Późnorenesansowych dworów zbudowano niewiele, a zachowały się tylko nieliczne.

Najpiękniejszym w Polsce przykładem takiej rezydencji jest dwór w Poddębicach, wzniesiony przez wojewodę rawskiego Zygmunta Grudzińskiego w latach 1610-1617. Zdobią go wyniosłe, pięknie opracowane szczyty, ośmioboczna wieża i dwukondygnacyjna loggia. Dwór ma ciekawą asymetryczną bryłę podporządkowaną funkcjonalności, bardzo różniącą się od symetrycznych założeń barokowych, które wkrótce potem pojawiły się w polskim krajobrazie.

W dawnej kaplicy dworskiej urządzono Izbę Regionalną, którą można zwiedzić po wcześniejszym umówieniu (tel. 043 678 29 91).