Pokój, czyli dawne Carlsruhe, zawdzięcza istnienie książęcej drzemce. Polujący w okolicy książę Karl Christian Erdmann von Württemberg-Oels (Oels, znaczy Oleśnicki) znużony łowami przysnął pod drzewem. Sen musiał być wyjątkowy, skoro książę postanowił niezwłocznie wybudować w tym miejscu myśliwski zameczek. W drugiej połowie XVIII w. na jego miejscu stanął okazały książęcy pałac, który wzniesiono czerpiąc inspirację z architektury rezydencji z Carlsruhe w dalekiej Badenii. W ten sposób niemiecka nazwa Pokoju zyskała dodatkowy rodowód - poza tym, że odnosi się do wspomnianego wyżej, "wyśnionego" przez Karla spokojnego miejsca (Karls-ruhe), nawiązuje do wątku badeńskiego.
Wjeżdżając dzisiaj do centrum Pokoju nie zobaczymy najmniejszego śladu po budynku pałacu. Okrągły plac, na którym stał, to obecnie nadzwyczaj obszerne drogowe rondo. Po dawnej książęcej świetności pozostał nietypowy plan miejscowości. Jej główne ulice promieniście wybiegają z centralnego placu. Na północny-wschód od ronda stoi XVIII-wieczny kościół ewangelicki fundacji Württembergów. Tuż obok jest cmentarz, na którym zachowało się sporo okazałych nagrobków, w tym te należące do członków rodziny książęcej.
Z dawnego niezwykle rozległego założenia pałacowo - parkowego pozostał tylko park. Popularne niegdyś na Śląsku uzdrowisko nie przetrwało. Powojennej dewastacji uległy liczne zabytkowe budynki, pomniki i rzeźby. Wyschły pozbawione fachowej opieki kanały, roślinność zdziczała. Nieczytelny pozostaje dawny podział parku na ogród francuski (położony blisko pałacu) i angielski. Niemniej jednak dużą frajdą może być spacer przez tajemniczy parko-las, w którym tu i ówdzie odnajduje się ogrodowe niespodzianki sprzed lat.
A już niedaleko od centrum wsi, otoczony kanałem, stoi dawny salon wodny z 1776 r. Rotunda na wzgórku pełniła rolę wieży wodnej dla ogrodowych fontann i nastrojowej herbaciarni dla spacerowiczów. Zawalenie się stropu pod ciężarem zbiornika z wodą uczyniło z zabytku romantyczną ruinę. Nieopodal znajduje się najlepiej zachowana atrakcja turystyczna parku. To pomnik z żeliwa, przedstawiający leżącego na postumencie lwa. Upamiętnia księcia Eugena von Württemberga, pogromcę Francuzów w bitwie pod Kulm (dziś czeski Chlumec) z 1813 r. W parku rośnie wiele starych, nierzadko egzotycznych gatunków drzew. Warto zobaczyć najstarszą w Polsce rosochatą sosnę wejmutkę, mająca ok. 220 lat. W wielu miejscach można spotkać kępy okazałych rododendronów.
Spory obszar parku w Pokoju zajmują stawy. Największe ich skupisko znajduje się w południowej części założenia, w pobliżu Winnej Góry. Na wyspie jednego z nich stoi malowniczy pawilon Świątyni Matyldy, nazwanej tak od imienia jednej z księżnych. Do stawu najlepiej dojść od leśnego parkingu przy drodze nr 454. Tuż obok na pagórku stoi pomnik Fryderyka Wielkiego z 1790 r. To jedyny w Polsce monument poświęcony władcy, który nie ma w naszym kraju najlepszej opinii. Był wszak inicjatorem rozbiorów. Pomnik ocalał chyba tylko dzięki ukryciu w leśnym gąszczu, choć postać pozbawiono głowy i rąk.
Kilkadziesiąt metrów na północ od pomnika znajdują się ruiny zagadkowego Elizjum. Według greckiej mitologii miało to być miejsce wiecznej szczęśliwości dusz dobrych ludzi. Za takich Württembergowie uznali słynnych pruskich generałów i marszałków. Ich popiersiami wypełnione były niegdyś wnęki rotundy wymurowanej z bloków rudy darniowej. Znajduje się tu wejście do sklepionego długiego korytarza, pokrytego grubą warstwą ziemi. To całkiem pokaźne podziemia. Dzisiaj pozostają niezabezpieczone. Można do nich wejść, ale widoczne na powierzchni zapadliska każą zachować należytą ostrożność.