Pierwsza wzmianka o pszczyńskim kościele pw. Wszystkich Świętych pochodzi z 1326 r. Po groźnym pożarze miasta w 1622 r. świątynię odbudował Jerzy Walentyn Meyer z Ostrawy. Ponowne zniszczenie kościoła ogień spowodował w 1748 r. Odbudowa po pożarze, ukończona w 1754 r., tym razem przebiegała pod kierunkiem Christiana Jahne. Nową świątynię wzniesiono, wykorzystując mury starej. Kościół odnawiano w 1791 r., a później jeszcze kilkakrotnie przebudowywano. W 1849 r. nadbudowano wieżę, w latach 1930-31 dobudowano boczną kaplicę od strony południowej i zakrystię od strony północnej.

We wnętrzu przyciąga wzrok przede wszystkim późnobarokowy, dwupoziomowy, drewniany chór muzyczny z XVIII w. Na górnej kondygnacji ustawiono organy, zaś sam chór ozdobiono polichromiami z motywami kwiatowymi. Warto zwrócić uwagę na późnobarokowy ołtarz główny, także z XVIII stulecia. Jego ozdobą jest obraz olejny z adoracją Świętej Trójcy przez wszystkich świętych, z 1815 r., jak również rzeźby św. św. Piotra, Pawła, Augustyna, Ambrożego i aniołów (w górnej kondygnacji). Pięknie prezentuje się też wczesnobarokowa kuta krata z XVII w., zamykająca wejście do północnej kaplicy Matki Boskiej Różańcowej. W czasie ostatniej renowacji odkryto w niej m.in. polichromie sklepienia. Poza tym w kościele są dwa boczne ołtarze o cechach późnobarokowych: w ołtarzu po lewej umieszczono, otaczany czcią, co dzień uroczyście odsłaniany obraz Matki Bożej Przedziwnej z 1764 r.; w prawym ołtarzu umieszczony jest barokowy obraz św. Jana Nepomucena.

Pod kościołem znajduje się nieudostępniona do zwiedzania krypta, gdzie złożone zostały doczesne szczątki panów na Pszczynie, pochodzących z rodu Promnitzów.