Jaskinia Radochowska została odkryta w XVIII w. Jej znane korytarze mierzą 265 m długości, co daje jej drugie miejsce w polskich Sudetach zaraz po Jaskini Niedźwiedziej. Przed II wojną światową była popularnym celem turystycznych wycieczek. W małym domku koło wejścia znajdowała się ekspozycja znalezionych w podziemiach kości zwierzęcych. Sensacją było odkrycie pod skalną płytą czaszki niedźwiedzia jaskiniowego, któremu za życia spiłowano zęby. Wysnuto więc wniosek, że w jaskini mieszkali ludzie paleolitu, którzy nie tylko polowali na niedźwiedzie, ale prawdopodobnie otaczali je czcią. Badania prowadzone przez wrocławskich archeologów w latach 70. XX w. podważyły jednak ten pogląd.

Jaskinia to długi korytarz i kilka komór. Najładniejsze z nich to tzw. Komora Centralna i Sala Gotycka z małym jeziorkiem, które osiąga głębokość nawet do 2 m. Niegdyś jaskinia miała piękną i urozmaiconą szatę naciekową, która została później poważnie zdewastowana. W podziemiach chętnie zimują nietoperze, odnotowywano obecność m.in. nocka dużego i rudego, mopka, gacka brunatnego i mroczka późnego. Zdaniem speleologów Jaskinia Radochowska może mieć jeszcze nieodkryte korytarze. Stara legenda mówi o trzygłowym smoku, który niegdyś je zamieszkiwał. Jaskinia leży na uroczej polance nad potokiem Jaskiniec. Z Radochowa można tu dojść zielonym szlakiem. To wariant łatwiejszy, spacerowy. Wariant drugi jest trudniejszy ale znacznie ciekawszy. Niebieski szlak turystyczny prowadzi z Lądka obok kaplicy na stokach Cierniaka. Jaskinię można zwiedzać w asyście przewodnika od maja do października, codziennie z wyjątkiem wtorków, w godz. 10.00-17.00.