W roku 1904 żołnierze, stacjonującej w Lublinie 8. Brygady Artylerii armii carskiej (Lublin znajdował się pod zaborem rosyjskim) wybudowali dla potrzeb własnych, oraz carskiej policji cerkiew prawosławną. Na uroczystości poświęcenia świątyni był obecny sam generał-gubernator Włodzimierz Tchórzewski za swym zastępcą,oraz miejscowi notable cywilni i wojskowi. Cerkiew pułkowa służyła Rosjanom do chwili wkroczenia do Lublina wojsk austriackich w 1915 r. Po opuszczeniu miasta przez wojska rosyjskie, cerkiew zamknięto. Podczas trwania działań wojennych cerkwie stała pusta. Rozważano zamienienie obiektu w kino, lub łaźnię miejską. Pomysłowi temu sprzeciwił się biskup lubelski Marian Leon Fulman. Na jego prośbę, Biskup Polowy Wojska Polskiego gen.Stanisław Gall mianował Proboszczem Garnizonu Lublin ks. kpt. Stanisława Małka. Nowo mianowany proboszcz zajął się też opuszczoną cerkwią. Świątynię przystosowano do potrzeb liturgii katolickiej i przeznaczono dla duszpasterstwa Wojska Polskiego. Kościół otrzymał też oficjalną nazwę:"Załogowy Kościół Wojska Polskiego w Lublinie". W roku 1934 proboszczem parafii wojskowej został ks. ppł. dr.Edmund Nowak. We wrześniu 1939r wraz z Dowództwem DOK II znalazł się na wschodzie i trafił do sowieckiej niewoli. Zginął w Katyniu wraz z dowódcą DOK II gen. Mieczysławem Smorawińskim Po zakończeniu II Wojny Światowej kościół garnizonowy pełnił dalej swą funkcję.(kuszaba)