Batowo to dziś wieś sołecka. Ma średniowieczny rodowód, ale uległa ogromnym zniszczeniom podczas wojny trzydziestoletniej (1618-48). Jeżeli wierzyć przekazom, została odbudowana ok. 1 km na południe od pierwotnego założenia. Pod koniec XVIII w. założono tu folwark określany jako dobra rycerskie (Rittergut). Jego właściciel Karl Schröder, wybudował w 1870 r. okazały, trzykondygnacyjny pałac (pow. 520 m2 ), z którego zachowały się malownicze ruiny.

Po wojnie pałac należał do majątku miejscowego PGR, później do Stacji Hodowli Roślin w Wołczynie i w końcu do Kombinatu PGR Pyrzyce. W latach 60. XX w. rozpoczęto nawet jego modernizację, ale nie dość, że nigdy nie została ukończona, to w końcu – opuszczony – uległ poważnej degradacji. W chwili obecnej można oglądać tylko częściowo zachowane ściany zewnętrzne budowli. Mimo, że jest ona własnością prywatną, dojście do niej jest możliwe (i dozwolone) od strony dawnego parku pałacowego.

Prawie pięciohektarowy park, podobnie jak ruiny pałacu, wpisany jest do rejestru zabytków woj. zachodniopomorskiego. Powstał w pierwszej połowie XIX w. W jego południowej części znajduje się spory staw, nad którym wybudowano dom opieki o nazwie „Pałac Batowo”. Park jest systematycznie odnawiany i także – mimo, że należy do prywatnego właściciela – można go zwiedzać. W jego północnym krańcu można natrafić na niewielki wydzielony zarysem podmurówki teren z niewielkim krzyżykiem i fragmentem tablicy nagrobnej. Dawny cmentarzyk rodowy?

Warto wiedzieć: Wokół pałacu zachowały się resztki dawnych zabudowań folwarcznych i gorzelni. Do 1900 r. istniała też w Batowie cegielnia. Wyprodukowane w niej cegły wykorzystano m.in. podczas przebudowy w 1863 r. kościoła Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Lipianach .