Historia budowy murowanych kościołów w tym miejscu sięga I poł. XIV wieku. Wcześniej prawdopodobnie istniała tu drewniana świątynia. Obecna, neogotycka budowla pw. św. Dominika wzniesiona została w latach 1849-1852, a następnie przebudowana i powiększona na pocz. XX wieku. Główne wnętrze nakryte jest sklepieniami gwiaździstymi, kaplica północna sklepieniem krzyżowo-żebrowym, a kaplica południowa ośmiopolowym sklepieniem z pocz. XX wieku. Ostrołukowy portal pochodzi z pocz. XX wieku, tak jak oryginalne okute drzwi z rozetami i antabami w kształcie lwich głów.

Kościół otacza neogotycki mur z przełomu XIX i XX wieku. Do najcenniejszego, zabytkowego wystroju wnętrza należą cztery obrazy: Matka Boska Niepokalanie Poczęta z 2 poł. XVII wieku, Ukrzyżowanie z końca XVIII wieku, Wniebowstąpienie z 1 poł. XIX wieku i Trójca Święta z 1910 roku. Większość wyposażenia kościoła jest neogotycka z przełomu XIX i XX wieku.