Przy ul. Starorudzkiej 44 znajduje się ceglany budynek, który pierwotnie należał do Roberta Biedermanna jr., właściciela pobliskiej cegielni (był jednym z trzynaściorga dzieci Roberta Biedermanna). Został wzniesiony ok. 1910 r. z cegły wapienno-piaskowej i pełnił funkcję mieszkalno-administracyjną.
Pokrótce z historii …

W 1910 r. Robert Biedermann kupił kilka nieruchomości na Rudzie, w rejonie dzisiejszych ulic: Starorudzkiej, Demokratycznej, Ekonomicznej i Żwawej. Do jego własności należała również Rudzka Góra. W tym samym roku wybudował cegielnię wraz z budynkiem fabrycznym oraz w/w budynek mieszkalno-administracyjny.

Wybuch I wojny światowej zatrzymał produkcję cegielni oraz wyrządził w niej duże straty. Po tych wydarzeniach Biedermann nie próbował reaktywować cegielni. Po jego śmierci (był kawalerem) majątek odziedziczyli spadkobiercy tj. brat Bruno Biedermann oraz synowie Alfreda (Alfred był bratem Roberta). Nowi właściciele skupili się jedynie na wydobyciu piasku i żwiru.

W 1938 r. Rada Miejska Rudy wydała zakaz wydobywania surowców ze względu na przepisy dotyczące ochrony środowiska. Ostatecznie złoża eksploatowano do 21 października 1938 r. po czym żwirownię zamknięto, a maszyny sprzedano.

Źródło informacji: „Klub Sympatyków Rudy Pabianickiej”