Na terenie przykościelnym zwraca uwagę wkomponowana w ceglane ogrodzenie kaplica, stojąca wolno po wschodniej stronie świątyni. Murowany budynek wzniesiony na planie prostokąta w drugiej połowie XIX w, nakryty jest dwuspadowym dachem. W jego wnętrzu ulokowano krypty grobowe a nad wejściem kartusz herbowy Engeströmów. Na wprost wejścia dostrzegamy wysoki eklektyczny ołtarz z wprawionym w nadstawę witrażem przedstawiającym Ukrzyżowanego i inskrypcją: „Żałoba nasza u stóp Twoich Panie”. Wśród siedmiu tablic epitafijnych szczególnie wyróżnia się największa z nich poświęcona Larsowi i Rozalii Engeströmom, nad którą umieszczone jest popiersie ich wnuka Wawrzyńca. W podstawie figury czytelny grawerunek o treści: „ Jeśli kto kiedy na moim grobie/ Starego druha przypomni siebie/ Niechaj jałmużną bratniej pamięci/ Modląc się za mnie mój proch uświęci”.
Fundatorem kaplicy był Wawrzyniec hr. Benzelstjerna Engeström ( sekretarz Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, animator kultury, inicjator wzniesienia pomnika Jana Kochanowskiego na Ostrowie Tumskim w Poznaniu). Oprócz Wawrzyńca, w kaplicy pochowany jest jego szwedzki dziadek Lars von Engeström (poseł króla Szwecji w Polsce) wraz z małżonką Rozalią z Chłapowskich; ten sam, który wybudował w pobliskich Jankowicach pierwszy w Wielkopolsce pałac w stylu klasycyzmu romantycznego . Złożono tutaj także ciała Leokadii z Gajewskich Engeström (matka Wawrzyńca), Jadwigi z Borzewskich hr. Benzelstjerna Engeström (żona Wawrzyńca), oraz dzieci Wawrzyńca i Jadwigi - Marii z Engeströmów Szembekowej, Edmunda Engeström i trójki zmarłych w dzieciństwie - Zygmusia, Gucia i Helenki Engeströmów.
Warto wiedzieć:
Lars Stanisław Bonawentura von Engeström zwany Wawrzyńcem (1829 – 1910) był wielkim polskim patriotą. Zanim został pisarzem, tłumaczem dzieł literatury skandynawskiej, działaczem społecznym, filantropem oraz jednym z założycieli poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych i sekretarzem Towarzystwa Przyjaciół Nauk, udzielał się w działalności konspiracyjnej. Brał udział w antyaustriackim powstaniu (1846) i Wiośnie Ludów (1848), za co skazano go na roczny pobyt w Twierdzy Kostrzyńskiej . Ponownie uwięziony podczas Powstania Styczniowego. Drugi człon nazwiska (von Benzelstierna) otrzymał wraz ze spadkiem po swojej prababce.