Pierwsze historyczne wzmianki o miejscowości pochodzą z 1370 r. kiedy Bolimów otrzymał akt nadania przywileju lokacyjnego na prawie chełmińskim przez Siemowita III, księcia rawskiego. W 1476 r. Bolimów został przyłączony do Królestwa Polskiego, w 1481 r. został własnością Kazimierza Jagiellończyka. Król Zygmunt I Stary w 1519 r. potwierdził przywilej lokacyjny miasta.

Największy rozwój miasto przeżywało w XVI i w pierwszej połowie XVIII w. Upadek rozwoju nastąpił w czasie potopu szwedzkiego, kiedy to miasto zostało splądrowane i spalone przez najeźdźców szwedzkich, w dalszych latach miasto też nie zostało oszczędzone, gnębione przez liczne zarazy i tragiczne wydarzenia, nigdy nie wróciło do świetności.

W okresie powstania listopadowego w Bolimowie przybywał generał Jan Skrzynecki, gdzie został pozbawiony dowództwa na rzecz generała Dembińskiego. W 1870 r. za udział w powstaniu styczniowym mieszkańców miasto utraciło prawa miejskie dekretem cara. W latach 1914-15 podczas I wojny światowej w okolicy Bolimowa toczyły się ciężkie walki.

W czasie okupacji niemieckiej w 1940 r hitlerowcy utworzyli w Bolimowy getto żydowskie. W dniu 17 stycznia 1945 r. miejscowość została wyzwolona przez Armię Czerwoną. Sercem Bolimowa jest Rynek Tadeusza Kościuszki, który otoczony jest parterowymi domami. Jest to miejsce spacerów i wypoczynku mieszkańców.