W średniowieczu w Wąwolnicy znajdowały się dwa kościoły. Jednym z nich był kościół pw. św. Wojciecha. Pierwotnie była to kaplica grobowa. Aktem erekcyjnym z 1342 roku w miejsce kaplicy powołany został kościół parafialny św. Wojciecha. Jego fundatorem był Kazimierz Wielki, natomiast król Kazimierz Jagiellończyk w 1458 r. patronat nad świątynią przekazał ojcom benedyktynom ze świętokrzyskiego klasztoru Benedyktynów na Łysej Górze.

Pierwotnie kościół był dwukondygnacyjny, murowany, jednonawowy i nakryty dachem gontowym. Na przestrzeni wieków kościół był rozbudowany, padał pastwą pożaru, uległ dewastacji podczas potopu szwedzkiego i był zawsze przez benedyktynów odbudowywany. W roku 1700 miało miejsce bardzo ważne wydarzenie w historii kościoła. Otóż za zgodą papieża, do kościoła Św. Wojciecha została przeniesiona z pobliskiego Kębła cudowna figurka Matki Bożej Kębelskiej. Figurka Madonny wykonana z pnia lipowego około 1440 roku umieszczona została w centralnym miejscu barokowego ołtarza.

W 1819 r. nastąpiła kasata zgromadzenia O.O. Benedyktynów, a kościół pozbawiony opieki popadał w ruinę. Na początku XX wieku był w bardzo złym stanie technicznym tak, że podjęto decyzję o jego rozebraniu i budowy obok nowej świątyni. W latach 1907 – 1917 po zbudowaniu nowego kościoła przystąpiono do częściowej rozbiórki kościoła św. Wojciecha. Pozostawiono prezbiterium i tym samym wrócono do najstarszej części świątyni z okresu średniowiecza. Początkowo prezbiterium było otwarte, następnie wzniesiono fasadę z oszkarpowaniem naroży. W 1984 r. kaplica została przedłużona i zakończona nową gotyzującą fasadą.