Zachowany do czasów obecnych kościół pw. Św. Św. Piotra i Pawła został zbudowany z inicjatywy hrabiego Jana Franciszka de Verdugo ale jego budowę dokończyli synowie hrabiego: Leopold i Zygfryd. Świątynia została wzniesiona w stylu barokowym, o mieszanym wątku ceglano-kamiennym. Jednak po kilkunastu latach okazało się, iż budowla posiada wady konstrukcyjne. W ich wyniku mury zaczęły pękać stwarzając zagrożenie zawalenia się ciężkich sklepień, w związku z czym postanowiono kościół zamknąć.
W latach 1763-74 kościół nie był użytkowany. Po przejęciu wsi (jej zakupie) przez hrabiego Franciszka Józefa Collona, ten dokonał gruntownego remontu świątyni, m.in wzmacniając budowlę z zewnątrz przyporami. Stąd wiele osób może się czasem mylić i określać pochodzenie budowli na czasy średniowiecza, gdzie głównie w małych miejscowościach budowano niewielkie kościoły z przyporami. Takim przykładowym w okolicach kościołem może być tzw. “stary”, pierwotnie pw. Św. Wojciecha, dziś Matki Boskiej Śnieżnej w Mikołowie, uważany za reprezentujący styl późnogotycki, ale z barokowym wyposażeniem.
W 1823 roku dokonano remontu wieży kościelnej, na której zawieszono krzyż, a w roku 1882 postanowiono dotychczasową bryłę rozbudować a także powiększono obszar przykościelnego cmentarza i ogrodzono go murem, zapewne kamiennym. Dziś budowla świątyni to jednonawowy budynek z dobudowaną - jak sądzę, w czasie jej powiększania - od tyłu częścią prezbiterialną. Budowla jest otynkowana, przekryta dachem dwupołaciowym w części głównego korpusu pokrytym współczesną już dachówką ceramiczną typu karpiówka, z wieżyczką na sygnaturkę osadzoną na kalenicy.
Od frontu wznosi się wieża, przez której kruchtę przechodzi się do wnętrza świątyni. Wzniesiona została na planie zbliżonym do kwadratu, zwieńczona smukłym hełmem, nawet nie zbliżonym w swym kształcie do stylu barokowego. W części frontu, jak i w elewacjach bocznych osadzono małe okienka zwieńczone półokrągłym łukiem. Do wieży, po prawej stronie dobudowano jakieś pomieszczenie pomocnicze, względnie jest to część kaplicy. Nie można tego sprawdzić w każdej chwili, gdyż zapewne kościół czynny jest podczas nabożeństw.
Do lewej elewacji dobudowano boczne wejście zwieńczone ścianką szczytową z “esownicami”, a także pomieszczenie pełniące zaplecze pomocnicze świątyni lub kaplicy. W otworach okiennych zakończonyxh półokrągłymi łukami osadzono półokrągłe okna z witrażami. Na teren kościoła (a zarazem teren cmentarza) wchodzi się przez dwuprzęsłową bramkę, na której przyspawane są klucze a pomiędzy nimi widoczne jest coś w rodzaju rękojeści miecza. Może być to nawiązanie do ówczesnej władzy hrabiowskiej, chociaż niekoniecznie.