Niemal naprzeciw Sceny Kameralnej Teatru Śląskiego im. Stanisława Wyspiańskiego stoi kamienica granicząca ze ścianami dawnego Banku Spółek Zarobkowych. Nie można przejść obok niej obojętnie, nie spoglądając chociażby kątem oka na jej elewację frontową.
Została wybudowana w roku 1890 w stylu neobarokowym z elementami historyzmu, według projektu Arthura Hauslera. W 1891 roku dobudowano do niej tylną oficynę (według projektu Paula Frantziocha) a w 1900 roku nadbudowano ją według projektu A. Zimmermanna. W 1926 roku, w elewacji frontowej osadzono balkony - a to już według projektu Jana Widucha.
Kamienica jest budowlą o trzech kondygnacjach, z poddaszem, przekrytą dachem półmansardowym. Część parterowa budynku została przeznaczona na działalność handlową, jaką była kawiarnia początkowo o nazwie “Otto” - z kryształowymi żyrandolami, mahoniową boazerią i marmurowymi stolikami, a po II wojnie światowej zmieniono jej nazwę na “Kryształowa”i pod tą nazwą istnieje do dziś.
W lewej części kamienicy widoczny jest wykusz obejmujący drugą i trzecią kondygnację, zwieńczony balkonem, przez który wchodzi się na strych, a samo wejście znajduje się jakby w ściance szczytowej zakończonej kolejną, ale mniejszą ścianką z datą “1890”. Otwór okienny w drugiej kondygnacji wykusza otoczony jest jakby kolumnadą podtrzymującą trójkątny daszek naczółkowy. Otwór nad nim okienny ma tylko narożne zdobienia w formie żłobionych pasów.
Prawą, narożną stronę kamienicy tworzą mniejsze balkoniki osadzone na drugiej i trzeciej kondygnacji, a także w części dachowej budynku. Ostatni balkonik tej części budynku zakończony jest skromniejszą ścianką szczytową, również zdobioną. Otwory okienne w elewacji frontowej zdobione są opaskami okiennymi zakończonymi daszkami trójkątnymi, a miejscami półokrągłymi. Tylko nad wejściem, w drugiej kondygnacji, otwór okienny jest nieco bardziej wyróżniony zdobieniami.
Stolarka okienna należy do tzw. prostych i podzielona jest na cztery pola. Uwagę zwracają także rzeźbione detale przypominające ludzkie twarze albo raczej maski teatralne ze starożytnego teatru. Między nimi widoczne są naczółki zamykające otwory okienne i ozdobny pas o czarnym tle, na którym namalowano na biało wzory “o niezidentyfikowanym motywie”. Otwór wejściowy do kamienicy otoczony jest masywną “ościeżnicą” sklepioną półokrągłym łukiem, a ten zakończono półotwartym naczółkiem z esownicami po bokach i zdobieniami w środowym polu naczółka.