Pierwszą linię tramwajową w Inowrocławiu oddano do użytku w dniu 10 listopada 1912 r. Linia ta (o długości 1,8 km) rozpoczynała się dwoma ślepymi torami przed budynkiem dworca kolejowego i biegła do Rynku - następnie odcinek ten przedłużono do skrzyżowania obecnych ulic Poznańska - Szymborska. Z zajezdną – powstałą na bazie Elektrowni Miejskiej – linia łączyła się torem biegnący środkiem ulicy Grabskiego. W dniu 10 sierpnia 1913 r. linię tramwajową przedłużono do Strzelnicy (znajdującej się na wysokości kopalni Solno I przy ul. Poznańskiej). Wówczas powstał najdłuższy w dziejach inowrocławskich tramwajów odcinek torowiska - liczący 3,5 km.

Pod koniec 1917 r. zamknięto część nowego odcinka, kończąc tym samym bieg tramwaju przy Rynku. W dniu 1 czerwca 1923 r. uruchomiono nowy odcinek linii tramwajowej - od Rynku do ul. Św. Ducha. Od dnia 1 kwietnia 1933 r. linia sięgała do wysokości koszar wojskowych 4 Pułku Artylerii Lekkiej (wówczas całkowita długość torowiska wynosiła 3 km). Linia ta przetrwała w niezmienionym kształcie do początku lat 60. XX w. W 1960 r. zlikwidowano połączenie na odcinku od Rynku do koszar. Ostatecznie komunikację tramwajową w Inowrocławiu zlikwidowano z dniem 31 grudnia 1962 r.

Tramwaj przez mieszkańców Inowrocławia był nazywany „bimba”. Dziś o dziejach bimby przypomina ustawiony tuż przy Rynku, w ul. Świętego Ducha (tędy biegła linia do Koszar), wagon tramwajowy typu 4N. Wybór modelu wagonu nie był przypadkowy, bowiem tego rodzaju tramwaje kursowały w ostatnich latach komunikacji szynowej w Inowrocławiu. Wagon został sprowadzony ze Szczecina w 2005 r. i pierwotnie został ustawiony na terenie bazy Miejskiego Przedsiębiorstwa Komunikacyjnego sp. z o.o. – Inowrocław przy ul. Ks. Piotra Wawrzyniaka. Na obecnym miejscu został ulokowany w 9 listopada 2010 r. Ciekawostką jest, iż egzemplarz ten ustawiony jest na szynach o rozstawie 1435 mm (tak jak w Szczecinie), a nie na takim jakie miały inowrocławskie torowiska – 1000 mm.