„Żegnając przyjaciela, nie płacz, ponieważ jego nieobecność ukaże ci to, co najbardziej w nim kochasz” (Khalil Gibran)

Kiedy nasz czworonożny przyjaciel odchodzi za tęczowy most, trudno jest tak po prostu wyrzucić go na śmietnik. Nie pozwala na to nasze sumienie i… przepisy sanitarne, w myśl których szczątki domowych pupili mają status odpadów niebezpiecznych i nie wolno ich zakopywać w przypadkowych miejscach. Do niedawna w Polsce legalne cmentarze dla zwierząt po prostu nie istniały, dziś pod nadzorem Inspekcji Weterynaryjnej funkcjonuje ich jedenaście. Oficjalnie noszą miano grzebowisk. Pierwsze powstało w 1991 r. w Koniku Nowym pod Warszawą. Chociaż nazwano je „Psi los”, znajdują się tam groby psów, kotów, papużek, nawet konia.

„Polanę przyjaciół” w Chróściku (dawna podgorzowska wieś, od 1977 r. dzielnica miasta) uruchomiono w 2009 r. Od „zwykłych” cmentarzy różni się tylko wymiarami kwater (120 na 60 cm) oraz tym, że w większości zamiast granitowych pomników, ułożono na nich polne kamienie z metalowymi tabliczkami. Na wielu położono także ulubione zabawki, małe kamyki, zdjęcia. Są groby ozdobione figurkami psa lub kota i takie, na których umieszczono tabliczki z poświęconym pupilowi wierszem. Na półtorahektarowym, ogrodzonym terenie miejsca pochówku może znaleźć nawet 5 tys. zwierząt. Na razie spoczywa ich tutaj kilkaset.

„Jeśli masz przyjaciela, odwiedzaj go często, ponieważ ciernie i zielska zarastają ścieżkę, którą się nie chodzi"

Ciekawostka:

Najstarszy psi pochówek pochodzi sprzed 7 tys. lat. Archeolodzy odkryli go nad Bajkałem. Psa rasy husky pogrzebano z nadzwyczajną troskliwością i wszelkimi znamionami ceremonialności (m.in. zaopatrując go na ostatnią drogę w szereg drobnych przedmiotów).