Drwęca była w średniowieczu ważną arterią wodną. Aby poprawić jej spławialność, administratorzy krzyżaccy na początku XV w. dokonali zaboru górnego odcinka odpływającej na Mazowsze Wkry. Biorąca wówczas początek w okolicach Dąbrówna Wkra została skierowana pod wsią Cibórz do wykopanego kanału, łączącego ją z korytem niewielkiej rzeki Wel. W ten sposób małą Wel zasiliły wody Wkry, która utraciła własne źródła i wiele kilometrów górnego biegu. Świadectwem tego wyrafinowanego dzieła z zakresu hydrotechniki są dzisiaj niewielkie strumyki na obszarze oddzielającym koryto Wkry i Wli pomiędzy Ciborzem a Nowym Dworem. To pozostałość dawnego łożyska Wkry. Ślady zachowały się także w nazewnictwie. Strumienie źródłowe Wli noszą do dziś nazwy Wielka i Mała Wkra. Natomiast nazwa Wkra pojawia się na współczesnych mapach dopiero pod wsią Nowy Dwór, w miejscu gdzie 600 lat temu wpływały do wody Działdówki. Dzisiaj Działdówkę wraz z Nidą uważa się za górne odcinki Wkry.