Kiedy po zakończeniu I wojny światowej postanowienia Traktatu Wersalskiego ustanowiły nowy podział Europy ukształtowaniu uległa zachodnia granica Polski z Niemcami. Jedną z miejscowości granicznych po stronie polskiej został Zbąszyń. Po niemieckiej stronie nie istniała miejscowość ze stacją kolejową oraz służbami celnymi i granicznymi. Konieczność wymusiła na władzach niemieckich ich budowę, którą rozpoczęto w 1923 r.

Powstawanie nowego ośrodka nazwanego Neu Bentschen (Nowy Zbąszyń) trwało do 1939 r. Inwestycje zatrzymało zajęcie Polski przez hitlerowskie Niemcy. Nowe osiedle powstające wokół węzła kolejowego Neu Bentschen zasiedlały głównie osoby wyznania ewangelickiego. Przez pierwszy okres uczęszczali na nabożeństwa do pobliskiej Chlastawy (niem. Klastawa).

Wraz ze wzrostem liczby wiernych oddano do użytku salę modlitw w tymczasowym baraku, a jednocześnie rozpoczęto przygotowanie koncepcji budowy świątyni na zlecenie Wschodniej Dyrekcji Kolei Państwowych we Frankfurcie nad Odrą. Projekt był wspólnym dziełem radcy Kolei Państwowych Beringera i inspektora technicznego Kolei Państwowych architekta Kauschego. Inwestycja trwała w latach 1928-1929. Wzniesiono w jej trakcie kościół z wieżą oraz przylegające do niego dom parafialny i dom gminy ewangelickiej z salą zebrań. Zespół budynków powiększono później o dom opieki.

Kościół otrzymał ciekawe wyposażenie z ołtarzem i znajdującym się nad nim prospektem organowym. Kościół służył ewangelikom do 1945 r. Po ich wyjeździe do Niemiec obiekt przejęli osiedlający się w Zbąszynku katolicy. Na jego bazie powstała rzymskokatolicka parafia Macierzyństwa Najświętszej Maryi Panny.

Zespół dawnej parafii ewangelickiej wpisano w 2009 r. do rejestru zabytków Narodowego Instytutu Dziedzictwa.