Początki parafii pod wezwaniem świętego Jana Chrzciciela w oddalonym o kilkanaście kilometrów od Pułtuska Obrytem sięgają początków XV stulecia, kiedy to ówczesny biskup płocki Jakub z Korzkwi erygował ją i ufundował pierwszy drewniany kościółek (z trzema ołtarzami: głównym i dwoma bocznymi), którego patronem wybrano świętego Jakuba. Wtedy to, miejscowość znana była pod nazwą Marcinkowice, które to później przemianowano na Obryte.
W XVIII wieku wystawiono nową, również drewnianą świątynię z drewna modrzewiowego zmieniając jej wezwanie na Świętej Trójcy. Dużo większa od poprzedniej, przetrwała do roku 1850, kiedy to postanowiono wybudować kościół murowany. Obecny kościół p.w. Świętej Trójcy powstał w latach 1851-53, za czasów probostwa księdza Ropelewskiego. Jego fundatorem był sam książę Michaił Gorczakow (wg historyków rusyfikator pierwszego sortu), ówczesny namiestnik Królestwa Polskiego.
Nie jest znany architekt, który zaprojektował świątynię. Przyjmuje się, że był nim niemiecki budowniczy Wilhelm Arnold, który kierował pracami. Konsekrowany został dopiero po 34 latach, w roku 1885, by już w 1915 r. ulec poważnemu zniszczeniu, które spowodowane było pożarem. Odbudowano go i powiększono staraniem księdza Aleksandra Zalewskiego na przestrzeni pięciu lat (1924-28) wg projektu Stefana Szyllera. Wyświęcenie miało miejsce rok później (1929). Dokonał go zamordowany przez Niemców dwanaście lat później w obozie w Działdowie - biskup Leon Wetmański, którego pomnik stoi przed kamienicą "Dom Pod Trąbami" w Płocku przy ulicy Tumskiej.
Usadowiony na wysokim kamiennym tarasie neogotycki kościół góruje nad okolicą. Ta jednonawowa o czteroprzęsłowym korpusie świątynia z wtopioną od frontu wieżą ma jednoprzęsłowe, niższe i węższe prezbiterium w którym znajduje się piękny eklektyczny ołtarz główny pomysłu innego znanego polskiego architekta sakralnego - Stanisława Marzyńskiego, autora powojennej odbudowy wielu warszawskich kościołów. Obraz w ołtarzu głównym przedstawia koronację Najświętszej Maryi Panny.
Dwa ołtarze boczne noszą nazwę: Serca Jezusowego i Ukrzyżowania. Cztery freski na ścianach prezbiterium przedstawiają: ucieczkę świętej Rodziny do Egiptu, 12-letniego Jezusa z mędrcami w świątyni jerozolimskiej, chrzest Jezusa w Jordanie oraz scenę z lat nauczania. Wśród wyposażenia świątyni wyróżniają się także wykonane w latach 20-tych ubiegłego stulecia: ambona i konfesjonał. Patrząc w górę ujrzymy w nawie sklepienie krzyżowe, zaś w prezbiterium - gwiaździste.
Wykonany w 1924 roku przez Stanisława Brzozowskiego prospekt organowy, został rozbudowany 20 lat temu. Z tyłu świątyni, umieszczono kamień węgielny z wyrytą w nim datą - 1925. Na terenie przykościelnym znajduje się zbudowana w 1998 nowa dzwonnica o dziwnym, modernistycznym kształcie, która zastąpiła starą, drewnianą z I połowy XIX wieku.
Po prawej stronie drzwi wejściowych ustawiono pomnik kardynała Stefana Wyszyńskiego z inskrypcją na postumencie treści: "SOLI DEO. PRYMAS TYSIĄCLECIA KS. KARD. STEFAN WYSZYŃŚKI. PER MARIAM AD JEZUM. SŁUGA BOŻY" z datami oraz miejscami urodzenia i śmierci umieszczonymi u podstawy.