Okres zaboru pruskiego w Wielkopolsce był dla polskiego społeczeństwa czasem niewoli. Władze pruskie starały się za wszelką cenę doprowadzić do asymilacji Polaków. Z tego powodu kładły szczególny nacisk na szeroki rozwój szkolnictwa z językiem niemieckim jako głównym językiem nauczania. Realizacji tych celów służyć miała sieć szkół wznoszonych nawet w małych wsiach. Wzmożone procesy germanizacyjne doprowadziły do powszechnych buntów i strajków szkolnych w początkowych latach XX w. Dla polskiego społeczeństwa pruskie wysiłki pozostawiły jednak pozytywny spadek, którym była baza oświatowa.

Po odzyskaniu niepodległości dawne pruskie szkoły przejęła polska oświata. Jednym z najciekawszych projektów oświatowych wzniesionych w Poznaniu przed odzyskaniem niepodległości przez Polskę był kompleks XIII żeńskiej szkoły powszechniej (XIII Mädchen Volksschule). Zespół edukacyjny, na który pierwotnie składały się cztery budynki, wzniesiono w latach 1907-1908 według projektu architekta Fritza Teubnera. Pawilony licowane ceramiczną cegłą w białym i czerwonym kolorze wykończono niezwykle starannie. Całość koncepcji Teubnera uzupełniły obszerny dziedziniec oraz zieleń.

W 1914 r. powstał kolejny pawilon według projektu Hermanna Herrenbergera i Adolfa Stahla odwołującego się do baroku południowoniemieckiego. W czasach międzywojennych dobudowano salę gimnastyczną, która w czasie wystawy PeWuKa w 1929 r. służyła za pawilon wystawowy. W czasie okupacji w latach 1939-1945 Niemcy urządzili w szkole szpital. Jeszcze w czasie walk o wyzwolenie Poznania do budynków przy ulicach Jarochowskiego i Wyspiańskiego powrócili uczniowie i wznowiono nauczanie. Jednak po krótkim czasie obiekty znów stały się szpitalem, tym razem radzieckim.

Obecnie w budynkach mieści się 33. Zespół Szkół Gimnazjalno–Licealnych.