Istniejąca obecnie w Łazienkach Królewskich Kaskada jest wynikiem nowego założenia osiowego południe-północ, którego centrum stał się Pałac na Wyspie, a które to stało się dominującym w ogólnej kompozycji parku.
Powstanie tego skromniutkiego wodospadu datowane jest na lata 1778-79. Wówczas to zrodziła się myśl stworzenia prostego kanału doprowadzającego wodę do sadzawki przy Łazience Lubomirskiego, czyli kaskady wodnej, która byłaby zamknięciem widoku w kierunku południowym. Wykonanie jej wymagało spiętrzenia nad nią wody, a więc wybudowania zbiornika. Ziemia, którą wówczas wybrano z dna, została użyta na wały otaczające z obu stron tenże prostokątny zbiornik. Wały te obsadzono drzewami. Ów zasobnik wodny to dzisiejszy drugi lub inaczej mówiąc, górny staw południowy. Kaskada miała być obłożona kamieniami sugerującymi wodogrzmot skalny. Ostatecznie otrzymała jednak podwójne podmurowanie z cegły.
W roku 1783 kanał, do którego z wyższego zbiornika przelewała się woda, przemieniono w staw. Uzyskał on wówczas nieregularną linię brzegów, a ziemia zeń wykopana służyła do podniesienia okolicznego terenu. Istniejący wodospadzik stał się wówczas granicą dzielącą oba południowe (znajdujące się na różnym poziomie) stawy.
Oglądana obecnie malownicza linia stawów Łazienkowskich jest wynikiem tendencji romantycznej panującej coraz wszechwładniej w ówczesnym ogrodnictwie. Autorem kompozycji jest Kamsetzer, który w swoich projektach planował nad ujętym w nieregularnie poukładane głazy wodospadem umieszczenie na ich szczycie, po lewej stronie, fontannę w kształcie misy. Ten, jak i inne jego pomysły dotyczące ornamentyki nowego założenia wodnego, nie doczekały się jednak realizacji. Jest to niezrozumiałe, zwłaszcza biorąc pod uwagę fragment listu króla do Bacciarellego z października 1784 r.: “...należy wykonać kaskadę ze wszystkimi jej ozdobami, to znaczy z figurą symbolizującą rzekę, wazą, wodospadem i skałami”. Tą figurą, o której pisał król, miała być postać – wzorowana na rzeźbach antycznych – leżącego mężczyzny z rogiem obfitości w dłoniach – personifikacja rzymskiego Tybru.