Krakowskie Przedmieście, a zwłaszcza jego odcinek nazywany Szerokim, stanowi część Traktu Królewskiego, który stał się reprezentacyjną ulicą Warszawy w XVIII w. Dawną, drewnianą zabudowę zaczęły z czasem zastępować murowane domy, które w następnych latach przebudowywane i modernizowane stworzyły niepowtarzalny klimat arterii. Każdy z tych budynków ma własną niepowtarzalną historię. Z niej często wywodzą się potoczne ich określenia. Jeden z domów przy Krakowskim Przedmieściu nosi miano kamienicy Cechu Cyrulików.

Kamienica Cechu Cyrulików oznaczona jest numerem 43 i tworzy jedną posesję z kamienicą od ulicy Koziej 18. Zanim stała się własnością warszawskich cyrulików, do końca XVII w. w miejscu tym znajdował się parterowy, drewniany dom krawca określanego jako Francuz lub Karol. Od niego posesję kupił Jakub Tugel i wystawił tutaj parterowy, murowany budynek. Tugel odsprzedał dom cechowi cyrulików, którzy dokonali jego nadbudowy o jedną kondygnację około 1743 r. Druga znacząca przebudowa budynku miała miejsce w 1819 r., gdy zyskał trzecią kondygnację i klasycystyczną fasadę.

W tej formie kamienica dotrwała do 1944 r. Spłonęła w czasie walk powstańczych na Starym Mieście. Odbudowana została w latach 1948-1949 pod nadzorem architektów Mieczysława Kuźmy i Zygmunta Stępińskiego. Autorzy rekonstrukcji podwyższyli budynek do czterech kondygnacji oraz zmienili układ handlowego parteru.