Zegarów słonecznych w warszawskich Łazienkach Królewskich jest cztery, choć jeszcze do roku ubiegłego – przez prawie lat 200 – było ich trzy.

Najstarszy zegar usytuowany jest przy południowej elewacji Białego Domu. Ma postać siedzącego satyra dźwigającego tarczę. Wykonany został w 1778 r. w warsztacie Le Bruna. Drugi w kolejności, wykonany z marmuru kararyjskiego, stoi przy fontannie na tarasie Pałacu Na Wyspie. Na jego blacie wypisany jest monogram Stanisława Augusta Poniatowskiego i data 1788 r. Trzeci zegar znajduje się na szczycie skarpy ponad gmachem Starej Pomarańczarni. Umieszczony jest na nierównej powierzchni granitowego głazu znalezionego przy zakładaniu Ogrodu Botanicznego. Zegar ten w 1828 r. wyrysował prof. Wojciech Jastrzębowski za pomocą wynalezionego przez siebie przyrządu. Czwarty to "coś" przypominające postać człowieka. Umiejscowiony jest na północnym krańcu Ogrodu Modernistycznego Południowego. Cyfry rzymskie oznaczające poszczególne godziny zostały zainstalowane w podłoże.

Niestety, po odejściu pana prof. Marka Kwiatkowskiego z funkcji dyrektora Łazienek Królewskich w parku pojawia się coraz więcej tego rodzaju dziwacznych pomysłów, które miast Łazienki upiększać – szpecą je. Przykład stanowi ubiegłoroczny tandetny wystrój Alei Chińskiej, który zlikwidowano dopiero po licznych protestach warszawiaków.