Utworzone zostało na podstawie dekretu prezydenta miasta z dnia 13 września 1940 r. jako żydowska dzielnica mieszkaniowa. Do czasu jego utworzenia płoccy Żydzi mogli poruszać się swobodnie po całym mieście.
Getto obejmowało następujące ulice: Kwiatka, Jerozolimską, Synagogalną, Tylną, Niecałą oraz odcinek ulicy Bielskiej. W grudniu 1940 r. na jego terenie zamieszkiwało 7600 Żydów: mieszkańców Płocka oraz 3000 uciekinierów z pobliskich miasteczek. Zagęszczenie ludności było tak duże, że często w jednym mieszkaniu ulokowanych było kilka rodzin. Getto miało typ otwarty. Na jego teren mógł wejść każdy, ale wychodzić z niego wolno było Żydom tylko za zezwoleniem władz niemieckich. Komisarzem getta został wyznaczony SS-man Borg. Polacy przynosili Żydom żywność, lekarstwa i nieśli inną pomoc. Wiele polskich rodzin miało na terenie getta znajomych, przyjaciół, dawnych sąsiadów, którzy tej pomocy oczekiwali.
Prawie rok przed założeniem getta w listopadzie 1939 r. niemiecki prezydent miasta wydał zarządzenie dotyczące oznakowania ludności pochodzenia żydowskiego. Zostali oni zobowiązani do noszenia na plecach trójkąta z żółtego materiału oraz drugiego na prawej górnej stronie piersi. W następnym miesiącu na polecenie władz niemieckich utworzono Radę Żydowską – Judenrat. Jej siedziba mieściła się przy ul. Kwiatka 7 w budynku dawnej bożnicy. W tym też budynku miała swoją siedzibę Służba Porządkowa, licząca 20 policjantów. Prezesem płockiego Judenratu został dr Salomon Blomberg, a jego zastępcą Semek Szatan.
Na obszarze żydowskiej dzielnicy mieszkaniowej wszystkie sklepy i warsztaty były zamknięte oprócz sklepu kolonialnego Niemca Kerberga. Judenrat uruchomił kooperatywy: spożywczy, szewski, krawiecki, fryzjerski, czynna była piekarnia oraz skład z węglem i drzewem. Warunki sanitarne były bardzo złe, czego efektem było szerzenie się chorób zakaźnych.
Na terenie getta nie utworzono żadnej tajnej organizacji ruchu oporu, gdyż zbyt krótki był czas jego istnienia (od września 1940 do lutego 1941), a także w miarę znośne warunki życia i przede wszystkim bardzo surowy dozór policji żydowskiej. W nocy z 20 na 21 luty 1941 r. cała dzielnica żydowska została przez Niemców otoczona w ramach realizacji akcji pod kryptonimem “Tempo”, która oznaczała wysiedlenie getta. Po załadowaniu na samochody ciężarowe wywieziono w pierwszym etapie 4 tysiące Żydów do Działdowa. Pozostałych (ponad 3 tysiące) wywieziono 1 marca. Wiele osób zmarło z wycieńczenia podczas transportu.
Opuszczone domy częściowo zburzono, a do pozostałych wprowadzono ludność polską, która – jak tłumaczyli okupanci – mieszkała w zbyt dobrych warunkach. Na miejsce usuniętych Polaków sprowadzono kolonistów niemieckich z Łotwy i Prus Wschodnich.