Funkcjonowała od XIII w. na obszarze ograniczonym obecnie ulicami Bielską, Kwiatka, Jerozolimską i Starym Rynkiem i zwana była Żydowskim Miastem. W miejscu tym znajduje się obecnie Plac 13 Straconych, który powstał na terenie zburzonej przez Niemców, gęsto zabudowanej dzielnicy żydowskiej. Przebiegały tu nieistniejące już dzisiaj ulice: Żydowska, zwana także Synagogalną, której przedłużeniem były: Jerozolimska, Złota, Tylna i jej przedłużenie, czyli ulica Niecała. Ulica Żydowska miała połączenie z Rynkiem Kanonicznym poprzez ulicę Szewską.

Osiedle żydowskie w Płocku należało do najstarszych w Polsce. Mówi się, że istniało już przed 1237 r.

Na początku XIX w. przy ulicy Synagogalnej (obecnie południowa strona Placu 13 Straconych) wzniesiono Nową – na miejscu Starej drewnianej, która się spaliła – zwaną też Wielką, Płocką Synagogę wraz z przyległym do niej kompleksem budynków. Była to budowla klasycystyczna z ciekawą kopułą z bogato wyposażonym wnętrzem, która szczęśliwie przetrwała II wojnę światową, ale tuż po jej zakończeniu w 1948 r. została rozebrana. W pobliżu Starej Synagogi znajdował się hamidrasz (bożnica, w której uczono religii). Również na początku XIX w. przy ulicy Szerokiej (obecnie Kwiatka 7) wybudowano – istniejącą do dziś – Małą Synagogę. Warto też wspomnieć, że chasydzi płoccy mieli własny Dom Modlitwy na tzw. Podwórzu Altmana (między dzisiejszymi ulicami Kwiatka i Sienkiewicza).

Spośród ponad dziewięciu tysięcy płockich Żydów (stan z września 1939 r.) II wojnę światową przeżyło zaledwie tysiąc. Z tej liczby większość wyemigrowała w latach 50. i 60. do Izraela. Nielicznymi pamiątkami po zamieszkującej tu dawniej licznej społeczności żydowskiej są nazwy ulic: Jerozolimska i Synagogalna, a przede wszystkim pomnik i cmentarz przy ulicy Mickiewicza.