Jedną z bram Starego Miasta w Warszawie była Brama Krakowska wychodząca na trakt prowadzący do Czerska i Krakowa. W XIV w. poza murami miasta zaczęły powstawać przedmieścia zamieszkane przez rzemieślników. Pierwotna zabudowa była drewniana, jednak z biegiem czasu, gdy ukształtował się przebieg traktu, a później ulicy nazwanej Krakowskim Przedmieściem, w jej miejscu zaczęto wznosić murowane budynki. W XVIII w. ulica stała się znaczącą arterią, przy której powstawały oprócz zabudowań kościelnych i pałaców również kamienice bogatych mieszczan.

Jednym z budynków Krakowskiego Przedmieścia jest kamienica Millerowska nosząca numer 63. Jej pisana historia zaczyna się w 1669 r., kiedy wspomina się o drewnianym domu należącym do mieszczanina Chabaszowskiego. W 1700 r. jej właścicielem był Adam Miller, który wzniósł tutaj murowany budynek. Po nim budynek należał do wdowy po nim i jego następców.

W latach 1767-1774 na fundamentach starego domu siodlarz Jakub Miller zbudował oglądaną dzisiaj kamienicę. Na jej zapleczu w okresie 1822-1829 dobudowano oficynę. Na początku XX w. prowadził tutaj swój skład bławatniczo-bieliźniany J. S. Pawlik. Jeszcze przed wybuchem wojny uproszczono fasadę kamienicy, usuwając większość zdobień.

Kamienica Millerowska w czasie powstania warszawskiego padła ofiarą toczących się tutaj walk. Została zniszczona do poziomu piwnic. Zaraz po wojnie rozebrano jej pozostałości, a jej rekonstrukcję poprowadził architekt Teodor Bursche. Odbudowa trwała w latach 1949-1950.

Klasycystyczna kamienica frontowa jest trzypiętrowym, pięcioosiowym budynkiem z handlowym parterem. Zdobienie fasady stanowi ozdobny gzyms na wysokości trzeciego piętra oraz balkon z kutą balustradą nad wejściem. Budynek noszący dwa adresy, Krakowskie Przedmieście 63 i Kozia 38, został wpisany do rejestru zabytków 1 lipca 1965 r. pod pozycją 227.