2-piętrowa, 3-osiowa. Wzniesiona ok. połowy XVIII w. Restaurowana ok. połowy XIX w. (m.in. z dodaniem mansardy). W 1944 r. zburzona. Odbudowana w latach 1951-54 pod kierunkiem architekta Stanisława Szurmaka. XVIII-wiecznym elementem fasady są m.in. pionowe listwowe podziały oraz zamknięte łukiem okna drugiego piętra. XIX-wiecznym – owe niezbyt proporcjonalne trójkątne nadokienniki, wykonane przez jakiegoś anonimowego, a niezbyt umiejętnego majstra.