Znajduje się na Rynku Starego Miasta pod nr 14. Ta wąska, dwuokienna kamienica, zbudowana została na początku XV w. Pod koniec XVI w. była własnością Melchiora Walbacha, rajcy warszawskiego, który posiadał również kamienicę rynkową nr 1. Na początku XVII w. należała do aptekarza Hieronima Odolińskiego, a po nim do Michała Kupcewicza, od którego kupił dom Baltazar Strubicz. Dom Strubiczowski przeznaczony był w czasie sejmów na gospodę dla wojewody łęczyckiego i dla dworu Jego Królewskiej Mości, tj. zjeżdżających na sejmy z całego kraju podczaszych, podstolich, piwniczych i innych sług dworskich.

W połowie XVIII w. kamienicę nabyła rodzina Kolińskich, dokonując przebudowy: nad czwartą kondygnacją nadbudowano „latarnię”. Pod koniec XVIII w. przeszła na własność Grzegorza Łyszkiewicza, kupca i bankiera, prezydenta Starej Warszawy w latach 1772-80. W czasie Powstania Warszawskiego dom został burzony. Zachował się tylko portal z 1 połowy XVII w. Odbudowano go w 1953 r. wg projektu Teodora Burszego. Dekorację sgraffitową wykonali Halina i Leon Michalscy.