Świdnica leżąca na Ziemi Lubuskiej wspominana jest po raz pierwszy w 1305 r., ale jej początki sięgają znacznie wcześniej. Osada rozwinęła się głównie w XV-XVII w. dzięki swoim właścicielom, Kietliczom (niem. von Kittlitz). Otrzymali oni przywilej lokacyjny miasta noszącego niemiecką nazwę Schweinitz. Miejscowość jako organizm miejski funkcjonowało krótko, bo już w 1648 r. zostało zdegradowane do rangi wsi ze względu na położenie poza głównymi szlakami komunikacyjnymi. Dziś kietliczowe miasto-wieś warto odwiedzić dla znajdujących się tutaj zabytków.
Jednym z najstarszych obiektów Świdnicy jest barokowa plebania wzniesiona w połowie XVIII w. Związana była z sąsiadującym z nią kościołem ewangelickim. Parterowy budynek posiada charakterystyczną dla baroku, przysadzistą bryłę zwieńczoną mansardowym dachem kryjącym na poddaszu drugą użytkową kondygnację. Fasada frontowa domu zwieńczona jest wystawką o barokowych spływach.
Dawna plebania jest dziś siedzibą władz Gminy Świdnica. W jej niewielkim ogródku znajduje się drewniana rzeźba dawnego urzędnika.