Biblioteka Narodowa w Warszawie to najważniejsza tego typu instytucja w Polsce podległa bezpośrednio Ministerstwu Kultury. Mieści się w dwóch miejscach: przy Alei Niepodległości 213 (główna siedziba) i przy Placu Krasińskich 3/5 (zbiory specjalne).

Historia biblioteki sięga początków XVIII w. W 1780 r. powstała instytucja Biblioteki Rzeczypospolitej. Utworzona na bazie ufundowanej przez braci Załuskich książnicy, była w ówczesnej Europie największą placówką gromadzącą rękopisy, wydawnictwa oraz ryciny. Biblioteka mieściła się w Pałacu pod Królami. W czasie zaborów, po upadku powstania kościuszkowskiego, zbiory Biblioteki Rzeczypospolitej wywieźli Rosjanie.

Drugi etap w historii Biblioteki Narodowej przypada na dwudziestolecie międzywojenne. Rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z 1928 r. powołano bibliotekę, która zainaugurowała swoją działalność w 1930 r. Zbiory przechowywano w szkole handlowej i Pałacu Potockich. W czasie okupacji bibliotekę przejęli Niemcy, reorganizując jej organizację. Właśnie oni przenieśli zbiory specjalne do Pałacu Krasińskich. W odwecie za wybuch powstania warszawskiego hitlerowcy spalili większość księgozbioru.

Po wojnie odbudowano i rozwinięto dotychczasowe zbiory książek, rękopisów, czasopism, druków i rycin. Dziś liczą one około dziewięciu milionów jednostek. Oprócz działalności bibliotecznej narodowa książnica przygotowuje w oparciu o zebrane zbiory wystawy okolicznościowe. Wzrastające potrzeby lokalowe były powodem budowy w latach 1977-1991 nowego kompleksu budynków przy Alei Niepodległości 213 na skraju Pola Mokotowskiego. Mieści się tu siedziba główna książnicy.