Kościół św. Katarzyny w Lubięcinie uważany jest za jeden z najstarszych kościołów Dolnego Śląska. Według podań jego początki sięgają 1201 r., kiedy na wzgórzu pomiędzy jeziorami Lubięcińskim i Kochanowskim wzniesiono pierwszą świątynię. Pierwsze pisane wzmianki o lubięcińskim kościele pojawiły się wraz z opisem parafii w 1372 r. W czasie wojny trzydziestoletniej świątynię spalono. Ocalała część murów, a wśród nich epitafia dawnych właścicieli Lubięcina Melchiora von Dehrna z 1598 r. oraz Melchiora von Lesta z 1603 r. Na ich zrębach stanął nowy kościół, którego budowę zainicjowano w początkach XVIII w.

W połowie XIX w. świątynię poddano przebudowie. Już wówczas była kościołem cmentarnym. Najstarszymi częściami kościoła św. Katarzyny są prezbiterium, zakrystia i krypta, do których później dobudowano halową nawę. Podczas XIX-wiecznej przebudowy powstała półcylindryczna wieża ze schodami na chór oraz drewniana nadbudowa kruchty. W czasie remontu dachu zwieńczono go wieżyczką z sygnaturką. W tej postaci kościół przetrwał do 1945 r.

W 1945 r. kościół św. Katarzyny przejęty został przez osiedlających się tutaj katolików z Polski. Jednak już w 1948 r. został on zamknięty ze względu na coraz gorszy stan techniczny. Jego rolę przejął dawny zbór ewangelicki. Popadający w ruinę kościół poddano remontowi w latach 80. XX w., ale do dziś, po jego ówczesnym zabezpieczeniu, wnętrze pozostaje niedostępne. Można go obejść dookoła oraz podziwiać jego panoramę z podnóża wzniesienia, na którym stoi.