Wieś Stawiguda znajduje się przy drodze prowadzącej z Olsztyna do Olsztynka. Lokacja tej miejscowości odbyła się 2 stycznia 1357 r. przez Warmińską Kapitułę Katedralną na prawie chełmińskim. Od początku istnienia wieś przypisana była do parafii Gryźliny, nie przewidywano również budowy kościoła. Dopiero na początku XX w. gdy nastąpił wzrost ludności w Stawigudzie i w okolicznych wsiach, w 1926 r. zrodziła się myśl budowy własnego kościoła. W 1932 r. rozpisano konkurs i już rok później stanęła nowa katolicka świątynia. Konsekracja nastąpiła w 1934 r. przy udziale biskupa warmińskiego Maksymiliana Kallera który poświecił ja ku czci św. Jakuba Starszego Apostoła.

Jednak w dalszym ciągu Stawiguda pozostawała parafią filialną. Ten stan trwał aż do 1988 r., wówczas to erygowano w Stawigudzie tymczasowa parafię, a rok później 1 lipca 1989 r. dekretem biskupa Edmunda Piszcza zatwierdzono istnienie stałej i samodzielnej placówki.

Kościół św. Jakuba Apostoła jest budowlą murowana i otynkowaną z przyporami z ciosanych kamieni, wnętrze w układzie salowym z wydzielona częścią prezbiterialną oraz prostokątną wieżą w której znajduje się również główne wejście. Całość świątyni przykryta jest dwuspadowym dachem krytym dachówką ceramiczną, podobnie wieża, która dodatkowa zwieńczona została metalowym krzyżem.

Wystrój świątyni jest raczej skromny i w wyglądzie nawiązuje do trendów współczesnych, dominuje tu zwłaszcza drewniany strop ufundowany przez mieszkańców wyjeżdżających na stałe do Niemiec. Na uwagę zasługuje również krzyż umieszczony w prezbiterium, został on przywieziony z niszczejącej kaplicy św. Huberta w pobliskich lasach koło wsi Rybaki i wraz z białymi figurami Matki Bożej Bolesnej i św. Jana Apostoła tworzą wymowną grupę pasyjną.

Jeżeli ktoś znajdzie się już w tej malowniczej miejscowości warto pozostać chwile dłużej. Kilka minut drogi od opisywanego obiektu znajduje się inny, być może nie tak świetnie utrzymany ale mający swą historię. Dzieje Warmii to również mieszkańcy pochodzenia niemieckiego i wyznania ewangelickiego. Po II wojnie światowej starano się wszelkimi środkami wykorzenić te społeczność, niestety skutecznie. Od 1897 r. funkcjonowała w Stawigudzie neogotycka kaplica ewangelicka, typowa w swym wyglądzie dla wielu sobie podobnych. Służyła ona wspomnianej społeczności również jako miejsce pochówków. Po roku 1945 pozostała opuszczona. Przez pewien czas pełniła funkcję remizy strażackiej, już wówczas przerobiono wejście dostosowując ja do potrzeb ale jednocześnie niszcząc oryginalny schodkowy portal.

Po zaprzestaniu użytkowania cała budowla przedstawia stan ogólnej dewastacji, dotyczy to również otaczająca kaplicę nekropolia. Szkoda, gdyż część barwnej historii tego regionu może bezpowrotnie odejść w zapomnienie.