Na początku lat dwudziestych XX w. pomiędzy Parkiem Wilsona i ulicą Głogowską pozostawał wolny plac. Z inicjatywy ówczesnego prezydenta Poznania Cyryla Ratajskiego powstała koncepcja jego zabudowania, które zamykałoby perspektywę ulicy Głogowskiej, a jednocześnie zasłoniłoby tyły sąsiednich kamienic. Przygotowanie projektu zlecono architektowi miejskiemu Władysławowi Czarneckiemu.

Budynek wzniesiono w 1925 r. w stylu odbiegającym od pobliskiej zabudowy powstającej jeszcze za panowania pruskiego. Klasycystyczna budowla wyróżnia się pośród secesyjnych kamienic i neogotyckich budynków publicznych. Dwupoziomowy obiekt połączył wyższe partie parku z niżej usytuowaną ulicą Głogowską. W elewacji centralnie umieszczono ryzalit z kolumnami jońskimi w tzw. wielkim porządku. W budynku ulokowano reprezentacyjny kompleks restauracyjny i rozrywkowy miasta, który otrzymał nazwę „Magnolia”.

Funkcjonuje on do dziś, choć nie jest już sztandarową restauracją Poznania. Niemniej przyjemnie jest wypić kawę na tarasie pod parasolem z widokiem na Park Wilsona. Budynek "Magnolii", znajdujący się pod adresem Głogowska 40, wpisany jest do rejestru zabytków Poznania.