W mało widocznym miejscu, na bocznej ścianie Prawosławnego Seminarium Duchownego przy ulicy Paryskiej na Saskiej Kępie w Warszawie znajduje się tablica poświęcona generałowi Stanisławowi Bułakowi-Bałachowiczowi. Warto poznać trochę faktów z niezwykłego życia bohatera tablicy.
Stanisław Bułak-Bałachowicz urodził się w 1883 r. w Mejsztach na Białorusi. Gdy wybuchła I wojna światowa w 1914 r., wcielony został do armii rosyjskiej. Odważny i waleczny Bałachowicz szybko awansował i w końcu wojny dosłużył się stopnia rotmistrza sztabowego. Otrzymał również wiele wysokich rosyjskich odznaczeń wojskowych. Przez krótki czas służył w armii bolszewickiej, będąc dowódcą 1 Pułku Łuskiego, którą opuścił wraz z oddziałem, przedostając się do Estonii. Wraz z Białą Armią Judenicza wziął udział w kampanii estońsko-bolszewickiej, odnosząc kilka znaczących zwycięstw. Za zasługi awansowany został do stopnia generała majora. Po zawarciu pokoju pomiędzy Estonią i Rosją Bolszewicką przedarł się w 1920 r. z kilkusetosobowym oddziałem do Polski.
"Bałachowcy", jak popularnie określano oddział generała, trafili pod rozkazy gen. Edwarda Rydza-Śmigłego, choć stanowili oddzielną Ochotniczą Sprzymierzoną Armię. Wraz z jego 3 Armią przeszli szlak bojowy wojny polsko-bolszewickiej. Żołnierze Bałachowicza odnieśli kilka spektakularnych sukcesów. Po zakończeniu konfliktu polsko-bolszewickiego oddział gen. Bułaka-Bałachowicza, który rozrósł się do 20-tysięcznego stanu, podjął walki na terenie Białorusi, zajmując część jej ziem. W Mozyrzu Bałachowicz ogłosił niepodległość Republiki Białoruskiej oraz powołał rząd, ale po kilku dniach jego oddziały zostały wyparte przez bolszewików. Po powrocie na teren Polski oddział został internowany.
Generał Bułak-Bałachowicz zamieszkał w Warszawie. Cały czas chodził w polskim mundurze ze stopniem generała brygady, choć nigdy nie został żołnierzem Wojska Polskiego. We wrześniu 1939 r. zorganizował ochotniczy oddział, który wziął udział w obronie stolicy. Stanisław Bułak-Bałachowicz został zabity przez Gestapo na Saskiej Kępie podczas próby aresztowania 10 maja 1940 r.