Jest to spiżowa tablica na frontowej ścianie budynku przy ul. Wilczej 35/41. W jej treści czytamy: „Tu, przy ul. Wilczej 41, mieściła się podczas Powstania Warszawskiego Harcerska Poczta Polowa zorganizowana oraz obsługiwana przez harcerzy Zawiszy z Szarych Szeregów najmłodszych żołnierzy Armii Krajowej. Tablica ufundowana przez Pracowników Poczty Polskiej wrzesień 1993 rok”. Tablicę, zaprojektowaną przez Romana Filipowicza, wykonał Eugeniusz Kozak.
Harcerska Poczta Polowa, zorganizowana 2 sierpnia z inicjatywy hm. Kazimierza Grendy „Granicy” w budynku szkolnym przy ul. Wilczej 41, stała się ewenementem walczącego miasta. Listonoszami byli Zawiszacy, chłopcy przeważnie w wieku 12-15 lat, którzy od razu podbili serca warszawiaków. Z korespondencją docierali nie tylko do ludności cywilnej, lecz również do oddziałów frontowych, nawet na najdalej wysuniętych placówkach. Niepokój o losy najbliższych, dominujący w nastrojach mieszkańców stolicy od pierwszych godzin PW, sprawił, że mali listonosze nazywani byli „roznosicielami radości”. Ubrani w niekompletne harcerskie mundurki z lilijką na powstańczej opasce, z przewieszonymi przez ramię pokaźnymi torbami pełnymi przesyłek, witani byli jak zwiastun dobrej nadziei. Do 3 września roznieśli ponad 150 tysięcy listów (rekordowym pod tym względem był 13 sierpnia – 10 000). Ci młodzi chłopcy przechodzili kanałami zarówno z pocztą i meldunkami wojskowymi, jak również uginając się pod ciężarem plecaków z granatami i amunicją.
Zawiszacy odegrali też ważną rolę w zwiadzie bojowym. Najbardziej wsławił się 16-letni Zygmunt Głuszek „Victor”, który 8 sierpnia przeprawił się przez Wisłę z Czerniakowa na Pragę i po skontaktowaniu się z tamtejszą komendą AK powrócił na lewy brzeg Wisły.
Od 6 sierpnia siedziba Głównej Poczty Harcerskiej mieściła się w Śródmieściu Północnym przy ul. Świętokrzyskiej 28 pod komendą hm. Przemysława Góreckiego „Kuropatwy”. We wrześniu przeniesiono się na Wilczą. Mimo ekstremalnych warunków obowiązywała zasada, że w Śródmieściu list dostarczany był w dniu wysłania. Skrzynki Harcerskiej Poczty Polowej umieszczano na murach budynków w pobliżu kwater oddziałów, szpitali czy komend wojskowych. Listy i karty pocztowe zwolnione były od wszelkich opłat. Nadawców proszono jedynie o dobrowolne datki w formie książek dla rannych w szpitalach. 2 września na przesyłkach pojawiły się pierwsze powstańcze znaczki pocztowe. Projekty znaczków, autorstwa Stanisława Tomaszewskiego „Miedzy” i Mariana Sigmunda, wyłoniono drogą konkursu. Wydrukowano 13 750 znaczków w pięciu kolorach. Prawie cały ich zapas trafił do urzędu pocztowego przy Wilczej.
Przy Harcerskiej Poczcie działała specjalna komórka cenzorów złożona przeważnie z rodzin instruktorów. Cenzorzy musieli wychwytywać wszelkie podejrzane wiadomości wysyłane przez szpiegów niemieckich. Czasem zdarzały się jednak sytuacje dość kłopotliwe. Któregoś dnia natrafiono na list napisany po chińsku. Nikt z personelu pocztowego nie znał tajemniczych znaków chińskich, więc list na wszelki wypadek zniszczono.
Harcerska Poczta Polowa zaprzestała swojej działalności w dniu kapitulacji. Całe archiwum wraz ze znaczkami zostało nocą zakopane w metalowych skrzynkach pocztowych na podwórzu przy Wilczej 41. Po wojnie zostało wydobyte przez Służbę Bezpieczeństwa. Jego los jest do tej pory nieznany.